Cumartesi, Aralık 30, 2006
Gözlerdeki ışıltı.
Bostancı'ya çok yaklaştığında uyandım zaten. Normalde deniz otobüsü yaklaşmadan hareketlenirim aslında ama bu sefer bekledim.. İnsanların kalkmasını inilecek yere toplanmalarını, birbirlerinden yol istemelerini izledim.
Birkaç sıra önümdeki yaşlı bir amca ve teyze kalktılar ayağa. Amca teyzeyi tuttu, dengesini sağlayamadı bir an diye, sonra teyzenin kabanını tuttu, güzelce giydirdi. O kadar aşk dolu bakıyordu ki size anlatamam, elinden poşetini aldı, ona yol verdi ve birlikte deniz otobüsünün arkasına doğru ilerlediler. O kadar tatlılardı ki size anlatamam..
Artık böyle erkeklerin kalmadığını düşünen ben amcayla birlikte bir kez daha inandım :)
O kadar hayran gözlerle izledim ki onları, yanımdan geçerken amca gözümün içine baktı, beni fark etmişti, bir şey söyleyecek miyim diye döndü.. Ben sadece kocaman bir gülümseme hediye edebildim ona. Ve içimden maşallah deyip, mutluluklarının devamını diledim.
indikten sonra yürürken bu mini olayı sizinle paylaşmaya karar verdim, bu aralar hayatta işaretlere o kadar inanıyorum ki, onlar bir işaretti bence, hem de hayatın en güzel işareti...
Perşembe, Aralık 28, 2006
Otobüste Yarı Uyku Hallerim
ilk defa üniversiteye başladığım zamanlarda tattım bu tadı. Anlatması mümkün değil. Sanki okula sadece dönüşte uyumak için gidiyordum. O günlerde geceleri uyumak benim için ayıp gibi bir şeydi :) Okula gidiyorum dediğime de bakmayın siz. Benim gibi öğrenci zor bulur okullar. Kayıtlı ama kaygısız bir öğrenciliğim vardır. Hala da var ya; o ayrı bir konu.
Gece evde oturmuş, bol bol okumuşum. Bir ara elde kitap uyku galip gelmiş. Birden sabah olmuş ve alel acele -ancak evde kahvaltıda yaparak- 141(Avcılar-Aksaray)'e kendimi atmışım.
Yok! Yarı uyku hallerim okul yolunda değil. Gün kafede ve sinemada güzelce akmış. Biraz da kitapçı dolaşmışım. Bir ara da kütüphanede okumuşum.
Nasıl olmuşsa akşam oluvermiş ve ben eve dönmeye başladığım an ile bu uyku hallerimin güzel zamanı başlamış olur.
İlk defasını bile hatırlıyorum: Yağmurlu bir hava idi. Yollar kapanmış ve ben en arkada oturuyordum. Nasıl oldu ise gözlerim kapandı. İşte tam olarak o an, tatlı bir sıcaklık bedenimi sardı.
Sonra "ben yemek yedim" veya da "biraz daha uyuyacagim" diyerek gözlerimi açtığım çok oldu. Bazen de sürekli başımı dik tutma çabası ile bir göz açık kestirmeler. Ya başını dayayacak yer olmaması ile çene göğüste keyif çatmalar :)
Nasıl olduğu konusunu bilmiyorum ama kesin olan şey şu ki otobüste gözleri dinlendirmenin tadı bir başka oluyor. Bunun sadece ve sadece İETT ve Halk Otobüsleri için geçerli olduğunu ilave edeyim :)
Şehirlerarası yolculuklarda uykunun bir tadı yok :)
Çarşamba, Aralık 27, 2006
Durak hikayesi - Fenerbahçe cumhuriyeti, kötü bir cumhuriyettir.
Ben AKM'ye doğru yaklaşıyorum, karşımdan da genç bir anne yanında iki küçük çocuğu ile birlikte AKM tarafından gelerek durağın önünden geçiyor.. (Sahneyi hayal ettiniz, biliyorum.)
O sırada şoförlerin sohbetinde final bölümüne denk gelmişiz demek ki; tartışmayı kazandığını düşünerek yüzüne en büyüğünden gülümsemesini yerleştirmiş şoför, önlerinden geçmekte olan iki çocuklu genç anneye ve çocuklara dönüp:
- Çocuklar! Fenerbahçe cumhuriyeti, kötü bir cumhuriyettir! Dedi.
Anne de (tahminimce) bir yandan çocukları kontrol altında yürütmeye çalışıp bir yandan o Arnavut kaldırımlı sokakta ince topuklularıyla nasıl yürüyeceğini düşünürken çocuklarına bu öğüdü veren GS gönüllüsüne doğru:
- Evet, biz de öyle düşünüyoruz zaten. Dedi ve yoluna devam etti.
FB'li şoför sahneyi terk etmiş miydi, cevap olarak bir şey dedi mi duyamadım. Acelem vardı, hızla meydana doğru yürüyordum.
Pazartesi, Aralık 25, 2006
Kaş yolu
- Bağlasan durmam ben bu Kemer’de, nefret bi yer burası, iki gün sen yokken delirdim burda, başka bir yere gidelim.
Sene bilmem kaç (yaşım çıktı zaten çıkacağı kadar, daha fazla detaya gerek yok). Yaz tatilini bir arkadaşımla beraber geçireceğim. Tatil mekanı olarak Kemer seçilmiş. Ben tatile iki gün erken başladım. O da sonradan benim yanıma geldi. Ama Kemer gerçekten dayanılır gibi bir yer değil. Olmaz, orada tatil falan yapılmaz.
- En yakın neresi var?
- Olimpos
- Geç Olimpos’u, gitmem ben olimposa.
- Kaş’da buraya yakın olsa gerek.
- Kaç saattir ki burdan?
- 1 buçuk 2 saattir en fazla
- İyi kaşa gidelim o zaman. Nası gidicez?
Sorduk soruşturduk, Kemer’den Kaş’a gitmek için Antalya-Fethiye ana yoluna çıkıp, Antalya’dan gelip, Fethiye’ye giden dolmuşa binmek gerekiyormuş. El edersek dururmuş.
Saat 3, tatil beldesine uygun bir giyim tarzını belirlemiş iki kız, sırt çantalarıda yanların olmak üzere Antalya-Fethiye ana yoluna çıkmış, el edebilecekleri bir dolmuş bekliyorlar. Bu dolmuşlar Antalyadan 30 saatte bir kalkarmış. Yani en fazla yarım saat dolmuş bekleyeceğiz. Ama geçmiyor o yarım saat. Korna çalanlar, selektör yapanlar. Neyse bir şekilde görmemezlikten geliyoruz. Canım deli gibi sigara içmek istiyor ama şort ve askılı bluz giyinmiş yol kenarında sigara içen hatun imajı çok sakat olduğundan içemiyorum. Zaten yeterince korna sesi duyuyoruz. Birde üstüne yaz günü hava kapalı ve yağmur serpiştiriyor. Derken önümüzden harika, kırmızı bir araba geçiyor. Vay be bu neymiş böyle diye arkasından bakıyorum ve olan o anda oluyor. Ben arabanın ne olduğunu göremiyorum ama arabanın içindekiler (bakınızki tesadüfe iki erkek) benim onlara baktığımı görüyor. Daha doğrusu görmüşler, hoş yanlış görmüşler ben onlara değil, arabaya bakmıştım ama... Aradan 1-2 dakika geçiyor geçmiyor, o kırmızı araba dönüp, geri geliyor ve tam olarak yanımızda duruyor.
- Selam kızlar
- Selam!!
- Nereye gidiceksiniz?
Çat diye Kaş lafı çıkıveriyor ağzımdan, oysa size ne falan demem gerek. Yanımdaki arkadaşın gözleri “sen naptın” der gibi bakıyor. Ama çok geç. “Burdan Kaş ne kadar ki?” diyerek arkadaşına dönüyor şöför. Arkadaş da torpido gözünden harita çıkartıp evirip çevirmeye başlıyor.
- Siz napıcaksınız ki buradan Kaş ne kadar? Biz gidicez, size n’oluyor?
Salağım ben gerçekten salak. Aklımca adamı tersiyorum ama aleni bir şekilde adamın “e biz sizi götürelim” demesi için çanak tutuyorum.
Ve adam da tabi
- E biz sizi götürelim diyor.
Arkadaşım “Aferin, beğendin mi yaptığını?” der gözlerle bakıyor. Beğenmedim ve işin içinden çıkmaya çalışıyorum ama çalıştıkça batıyorum.
Önce gayet nazik, teşekkürler aman zahmet etmeyin diyorum. ‘Olur mu canım ne demek? Ne Kadar yol ki götürürüz. Bize de değişiklik olur, hatta belki bizde orada kalırız’a kadar getiriyor lafı şöför.
Ben bu ilmeği kendi boynuma nasıl geçirdim böyle.
- Canın isterse gidersinde kalırsında ama biz dolmuşla gidicez.
- Eeeh kızım sende iyi nazlandın, bineceksen bin işte arabaya allaa alaaa
- Ne diyosun be sen
- Yollusun işte belli, bin hadi (Allahım neyseki hala arabanın içindeler. Ya inmiş olsalardı, napardık bilmiyorum).
- Sen ne diyosun yaaaa
- Müşteri beklemiyorsun madem ne diye arabanın arkasından göz süzüyosun.
Başımdan aşağı kaynar sular döküldü o an. Sinirden titremeye başladığımı hatırlıyorum. “ya biz dolmuş bekliyoduk, ben arabaya baktım öylesine” diyorum ama sesim titriyor, kelimeler ağzımdan kesik kesik çıkıyor, adamsa kaypak kaypak gülüyor. “O geç bunları geeeç” dercesine güldükçe ben iyice napıcağımı şaşırıyorum.
O an’a kadar ağzını açıp tek kelime etmemiş arkadaşım, sessizce dolmuş diyor.
Ben hiç istifimi bozmadan adamla anlaşmaya yanaşmış gibi, kafamla kucağındaki haritayı gösteriyorum.
- İyi peki, ne kadarmış burdan Kaş?
Adamın kafasını haritaya gömmesi ile biz çantaları kaptığımız gibi az ilerde duran dolmuşa doğru koşmaya başlıyoruz.
Dolmuşa binince herşey bitti zannedebilirsiniz. Aslında kırmızı arabalı adamla ilgili olan kısım bitiyor da. Ama bizim özelliklede benim çilem bitmiyor. Önce bir yarım saat kırmızı arabalı adamla olan konuşmalarım yüzünden azar işitiyorum. Kemer-Kaş arasının 4 saat olduğunu öğrendikten sonra Kemer’de kalmam ben diye tutturduğum için azar işitiyorum. Onu, bu kadar virajlı yollarda gitmek zorunda bıraktığım için azar işitiyorum. Hava kapalı olduğu için azar işitiyorum. Üşüdüğü için azar işitiyorum. Yol üzerindeki bütün bucak, köy, belde ne varsa hepsinde mola veriyoruz. Ben her durduğumuz yerde yol arkadaşımın sinirlerini gevşetmek için ona dondurma, çikolata, fıstık birşeyler alıyorum. Yolun sonuna doğru ona yedirdiklerimden ve virajlardan dolayı midesi bulandığı için azar işitiyorum ve nihayet Kaş’a varıyoruz.
Tatil nasıl mıydı?
Sizce?
Pazar, Aralık 24, 2006
şehirlerarası yolculuk
düşüncelerimi biriktirdim yollar boyu. yolları saydım kilometrelerce. başımı yasladım ay ışığına. gözlerimi diktim karanlığa. içimi boşalttım sahipsiz mecralara. fosforlu saatle öğrendim zamanı. susuzluğumu dinledim bazen. açlığımı sakladım kendimden. en önemlisi; hayatın tanıklarını dinledim saatlerce. kulak verdim hikayelerine, umut dolu tavsiyelerine, ibret verici sözlerine...
bir güney yolculuğunda tanıdım mesela Orhan abiyi. Antalya' da bir tiyatroda suflörlük yapıyormuş. ‘işletmeyi bitirdim, işsiz gezdim bir süre ve en sonunda bu işi buldum’ diyor kederli gözleri. kader bu ya, tam da tercih dönemi rastlıyorum Orhan abiye. ‘yazma işletmeyi; aç kalırsın benim gibi.’ diyor; fakat dinlemiyorum Orhan abiyi, yeni yeni hatırlıyorum dediklerini...
Kayseri'ye giderken orta yaşlı, yolun yarısını neredeyse devirmiş, şişman suratlı, gözlüklü bir beyefendiyi dinliyorum bu defa. Ankara'da bir otelde resepsiyon müdürü olduğunu söylüyor ve başlıyor hikayesini anlatmaya: kız almaya gidiyormuş Kayseri'ye. ‘aman ben geç kaldım, sen kalma haa!’ diyor. ‘acele et bak; yoksa evde kalırsın.’ sonra ekliyor; ‘bak kafamda saç kalmadı, daha yeni damat olacağız. üniversitede okurken hemen evlen, sonra gül gibi geçinirsiniz’ diyor şaka yollu. ‘aman abi, dur daha genciz, güzeliz yakma bizi şu çağımızda’ diyorum mütemadiyen. muhabbet uzuyor çeşitli anılarla, uykuya dalıyoruz bir süre sonra...
asker Salih’i unutuyordum az kalsın. memlekete dönerken tanışıyoruz. her hafta gittiğimiz pazarda ayakkabı satıyormuş. pek de hızlı konuşuyor, anlamakta zorluk çekiyorum. arada bir başımı sallayıp onaylıyorum, bazen de kendisi tekrarlıyor. bir soru sorsa tıkanıp kalacağımın farkındayım. neyse ki hep o anlatıyor, ben de puzzle oynar gibi Salih’i çözmeye çalışıyorum. askerlik günlerinden, komutanlarından, Edirne halkından bahsediyor. yaşını sorduğumda aynı yaşta olduğumuzu anlıyorum ve bulutları seyrederken Salih’in yerine kendimi koyuyorum, asker oluyorum bir süre… ve başlıyorum hâyâl kurmaya...
bu kez de irice bir amcanın yanındayım. özel şoförmüş kendisi. veryansın ediyor otobüsün şoförüne kendi kendine. ‘ya bas biraz, ne kadar yavaş gidiyor bu adam’ diye söyleniyor ya, ne fayda! bir ben duyuyorum amcamızın sesini. ‘takometre var araçta’ deyince; ‘benim Chevrolet olacaktı ki şimdi, en az 250 ile uçuyorduk’ diye yapıştırıyor cevabı. durum anlaşılıyor ve hız tutkunu amcanın yanında susmaya karar veriyorum…
sonunda kendimle baş başa kalıyorum. loş bir karanlık aydınlatıyor yüzümü, kısıyorum gözlerimi. benliğimle dans ediyorum. iç hesaplaşmamın ardından gözüm fosforlu saate takılıyor yeniden, geçmiyor zaman. sınırlı ve zorunlu yolculukta molayı bekliyorum çaresizce. gözlerimi uykudan saklarken ayın parlaklığı vuruyor yüzüme. uzunlarını yakan araçlar sıralanıyor yolda. muavin geçiyor arada bir, görevini yapma telaşı var suratında, gözler kan çanağı olmuş, saçları dağınık. camda gölgeler, çevrede ağaçlar. klimadan gelen yapay rüzgâr serinletiyor vücudumu. hafiften bir müzik yayılıyor kulaklara. uyum içinde devam ediyor şehirlerarası yolculuk… devam ediyor hayat… ve hayatın tanıkları birer birer iniyor otobüsten, evlerinin yolunu tutuyorlar umutla.
‘güle güle hayatlar!’ diyorum içimden…
Cumartesi, Aralık 23, 2006
Vapur'da moda çekimi mi varmış?
Kadıköy'den bindiğim Beşiktaş vapurunda arkadaşımın yeni aldığı ultra über mega cart curt telefonu kurcalıyoruz. (kurcalıyorum demek daha mantıklı sankim, ben kurcalıyorum o da aman bişey olmasın endişesiyle beni izliyor) Fotoğraf çekme gücü yüksek, iş işte! O kadar paraya gider adam gibi makine alırsın falan filan. Neyse mesele bu değil. Mesele ben fotoğraf makinesi ile uğraşmaktayken karşımızdaki abinin poz vermeye başlaması! Sanki dergilerimizden biri için vapur kiralamışız da, o da baş manken aman nasıl havalar nasıl havalar...
Yazarken de, muhtemelen sizler için okurken de eğlenceli gelmeyebilir.
Ama işte keşke de... A-aaa... Ben arkadaşımı arasam da, o fotoğrafları silmese, sonra da ben o fotoğrafları burada yayınlasam!!
Hayırlı analar babalar...
Aradan yine bir beş dakika geçti. Tüm ısrarlarımıza rağmen şoförümüz neyi kutladığımızı bir türlü söylemedi. 'Önce bi yiyin çikolatadan, ağzınız tatlıyken söyleyeceğim' dedi. Yedik içtik derken Ümit Abi beklenen açıklamayı yaptı: İkinci yeğenimiz yoldaymış, dün yengemiz söylemiş!
Şimdi size, asıl beni geren konuyu söyleyeceğim. Ben, bütün uğraşlarıma rağmen, hangi durumda hangi söz söylenir hala tam olarak öğrenemedim. Tabi, birinin ölümünün üzerinden 'hayırlı olsun' demeyecek kadar biliyorum bu işleri. Ama benzer durumlarda (benzer dediğim de sadece iki yüzeysel kategori: iyi-kötü) ne söyleneceğini bilemiyorum. Uzun uzun düşünüyorum, hesaplar yapıyorum, gerim gerim geriliyorum. Hele öyle maşallahlı, inşallahlı kalıpları hiç beceremiyorum.
Neyse, yarım ağızla ve uyuz bir sesle 'tebrikler' dedikten sonra servistekilerin neler dediğini dinlemeye başladım. Söylenme çokluk sırasına göre:
-Hayırlı olsun.
-Allah analı babalı büyütsün.
-İnşallah sağlıklı sıhhatli olur.
İnşallah, maşallah, hayırlar, mayırlar... Yine unutmuşum :(
Yol boyunca -ki kırk dakika kadar sürüyor- bunları hesapladım. Hangisinin duruma daha uygun olduğunu, hangisinin söylenişinin daha kolay olduğunu ve saire. Bir yandan da komik komik şeyler düşünüp kendimi eğlendiriyorum tabi . Mesela benden başka kimsenin 'tebrikler' dediğini duymadım! Eyvah. İç sesim vakit geçirmenin yolunu bulmuş, benimle uğraşıyor:
"Eh Deniz, tebrikler denir mi? Ne o öyle. 'Başarılarınızın devamını dilerim' der gibi. Bir de 'çok iyi iş çıkarmışsınız, bravo' falan de de tam olsun. "
Ama yol daha bitmedi. Ben böyle durumlarda, üstüne tüy kondurmadan bitiremem olayı. Hem en küçük harflerle, hem de kendimce uygun olmayan bir söz söylemişim. Bu yüzden adama ayıp olmasın diye inerken bir iki kelam etmeyi kafama koydum.
Hayırlı olsun mu desem, Allah analı babalı büyütsün mü desem, yoksa başka güzel bir şey mi uydursam diye düşünürken aniden benim ineceğim durağa gelmişiz. Tüm servis sesizlik içindeyken benim ağzımdan, nedense kontrolüm dışında, dökülen sözler şöyleydi:
'Allah hayırlı analar babalar versin'
Eh, indikten sonra kendime kızgınlıkla 'ayrıca bana da akıl fikir versin' demeden edemedim. Bunu da sesli söylemiş olacağım ki, önümdeki kadın korkuyla dönüp dönüp bana baktı. (Tüy X2)
Perşembe, Aralık 21, 2006
anlattım rahatladım
bu da böyle bir anımızdı işte...
Çarşamba, Aralık 20, 2006
egypt air güvenlik görevlisi
-Sir, Bununla uçağa binemezsiniz! dedi. Ben de yılışık turist edasıyla:
-Come ooon! Bununla uçağı kaçıracağımdan mı korkuyosun? dedim. O anda o hantal herif bi hışımla elimdeki mızrağı kaptığı gibi bağırsaklarıma bastırıverdi!
-Sence bu tehlikeli bir alet değil mi? diyerek gözlerini gözlerime dikti. Bu ani afallama karşısında utanmış ve aşağılanmıştım. Bir anda hoş bir seyahatten değilde gurbetten dönüyormuş hissine kapıldım. Adam belli ki yaptığı küçük şovdan çok memnundu. Hollywood filmlerindeki cool polisler gibi hissetmişti kendini o an belli. Bana mızrağı İstanbul'a inişte vereceğini söylerken, nasıl bir intikam alacağımın ipuçlarını kendi elleriyle teslim ettiğinden habersizdi tabi...
Uçuşun sonlarında İstanbul semalarında artık deplasmanda değildim. O sırmalı apoletlerle ancak İstanbulumun otellerinde kapıcı olursun üniformalı çöl devesi. Şimdi aşağılanma sırası sende!
İnişten evvel adam mızrağımı bana teslim etmek üzere ortaya çıktı. Koridorun en başından elinde dimdik tutuğu mızrakla uygun adım gelen üniformalı güvenlik görevlisi çok geçmeden ıslık ve alkışların kendisine yapıldığını anladı. Ama artık çok geçti. Koridoru yarılamıştı geri dönemezdi. O esmer suratı kızaramadığı için mosmor bir et parçasına dönmüştü. Islıklar ve alkışlar matrak İngiliz yolcularının tezahüratlarıyla ritmik bir alay dalgasına dönüştü:
-Heyt yavrum be işte Mısır Havayolları güvenliği!
-Hey adamım! Biz batıda ateşli silah diye bişeyler kullanıyoruz, dene bence!
-Bunun yarı otomatiğini gördüm Aztek Havayollarında hahahaha!
-Aman şeytan doldurur dik tut! puhahahahaa
-En büyük güvenlik bizim güvenlik.....
-Oh güvenliği gördüm içim rahatladı, aramızda terörist varsa 2 kez düşünsün beyler hahahaha
Daha da kötüsü, koltuğumda iyice aşağı kaykılıp saklandığım için adama beni bulana kadar 2 ya da 3 zafer turu attırmam oldu arkadaşlar. Beni bulduğunda kızgınlıktan çok sevinç hissettim zavallıda. Bütün karizma gitmiş neler olduğunu anlamıştı. Çok keyifli neşe içinde bir iniş oldu. Sarsılan karizmamı fazlasıyla toparlamıştım.
Yıllar sonra bir taşınma esnasında o mızrakla Cihangir'de uzun bir yürüyüş yapmak zorunda kaldım. Öbür elimde de kafes içinde ev arkadaşımın papağanı varken üstelik... Karmaya inanır mısınız?
Sevgiler.....
Salı, Aralık 19, 2006
Her sarılıyı taksi mi sandın?
Kadının teki, İstiklal'de, Kızılkayalar'ın önünde bekleyen taksiye atlıyor. Çok acelesi var. 'Bilmem nereye çek' diyor şoföre. Ama araç bir türlü hareket etmiyor. Kadın tam bir şey diyecekken şoför dönüyor ve 'götüreyim tabi hanımefendi, ama ben taksi değilim' diyor. Kadın aceleyle, önüne gelen ilk sarı otomobile atlamış meğerse!
Ben bu hikayeyi akşam evde, sabah okulda, ertesi gün boyunca önüme gelen herkese anlattım. Aradan bir kaç gün geçti. O akşam bir dostumla buluşacağım. Artık hikaye bana nasıl tatlı geldiyse, hızımı alamıyor, anlatmadığım herkese anlatmak istiyorum. (Bir manyaklık dönemi olsa gerek. Zira şimdi o kadar da komik gelmiyor. Ama o zaman ilkti, sonra alıştım bu tarz hikayelere.)
Akşam dostumla buluşuyoruz. Gelir gelmez, daha masaya oturmadan başlıyor anlatmaya:
"Deniz, inanmazsın başıma neler geldi. Geçen akşam bir arkadaşımla Kızılay'dan Tunalı'ya yürümeye üşendik. Çünkü hava acayip soğuktu, bir de karanlık bastırdı. Biz de civelek gibi çıkmışız dışarıya, etekler falan. Neyse, Tunus Caddesi'ndeyken bir taksiye atlayalım dedik. Baktık hemen yanımızda bir taksi bekliyor, hemen atladık. 'Tunalı' dedik. Gidiyoruz. Biz hala kendimizi ısıtma telaşındayız. Biraz gittikten sonra şoför, yavşak bir sesle 'kızlar, siz geldiniz bindiniz ama ben taksi değilim' dedi! Bizim ağzımız bir karış açık, adamdan özürler diledik. Sonunda da 'kusura bakmayın, biz inelim o zaman' dedik. Adam başlamasın mı, yok efendim ne demek, ben götürürüm Tunalı'ya kadar, elime mi yapışır, hem belki birlikte bir şeyler içeriz falan. Benim tepem attı orada. Çok hızlı gitmiyorduk zaten. Arkadaşıma göz kırptım, açtım kapıyı, atladım arabadan. Ben atlayınca adam durdu, arkadaşımı da bıraktı. Söylene söylene uzaklaştı. Yahu ne bu şimdi? Bu adamlar bilerek mi sarı otomobil alıyorlar acaba diye düşünmeden edemedim. Çünkü sanki daha önce yaptığı bir şeyi yapıyor gibiydi."
Eh, bu olayı birinci ağızdan duymak o itirafı bir daha anlatma isteği bırakmadı bende. Çünkü yerine bir başkası, hem de daha heyecanlısı, geçmişti. :)
Dipteki not: Şimdi gülüyorum da o zaman bayağı bir sinirlerimiz bozulmuştu. Sonrasında bırakın bindiğimiz arabanın taksi olup olmadığına bakmayı, plakasından durak ismine kadar her şeyi arkada bıraktığımız arkadaşımıza not ettirip öyle bindik bir süre taksilere.
Pazartesi, Aralık 18, 2006
uçaktan inip otobüs beklemek
Ben ne yaptım? aşağıdaki rotayı takip ettim:
Havaalanı-Topkapı (korsan dolmuş)
Topkapı-Karaköy (dolmuş)
ah ulan vapur kaçtı!
Karaköy-Beşiktaş ( taksi)
ah ulan bu da kaçtı!
Beşiktaş-Yıldız (yürüyüş)
Yıldız-neden kimse almıyor!! ( otostop girişimi)
Yıldız-4.Levent ( Sarıyer'e giden son dolmuş)
4.levent tem kıyıları - Tuzla E5 kıyıları ( Gebze Koop. 302 otobüsleri) gece 02.00 suları
TuzlaE5- Küçükyalı E5 kavşağı ( Gebze-Harem minibüsleri) - sabahın ilk ışıkları
Küçükyalı E5- ev ( yürüyüş,sürünüş arası ) inat diil mi ulan!!!
Aynı saatte Ankara'da uçağı tercih edip binmediğim otobüstekiler çoktan yataklarındaydı.
Neden? Hala bilmiyorum. Ders aldım mı? Hayır. Hatta olayı uluslararası boyuta taşıyarak çile bazlı yurtdışı yolculuklar yaptım. Bir dahaki sefere onları da anlatırım.
Otobüs Blogger Beta'da
Yazarlarımızın hesaplarını beta'ya geçirmesini bekliyoruz. Yeni post gelene kadar route haricindeki tüm duraklara gideceğiz.
Her yazının altındaki kategoriler ile "sadece otobüs hikayelerini okumak istiyorum" gibi bir hakkınız da var artık. Mesela.
Pazar, Aralık 17, 2006
Sonraki durağın biletleri, meşhurdur cinayetleri
Olay 87 Edirnekapı-Taksim hattında, 21.00 sularında gerçekleşiyor. Yolcu, durakta otobüse yaklaşıp şöföre "bilet var mı" diye soruyor. Şöför de "yok" diye cevaplayınca, yolcu "bir sonraki duraktan bilet alır, atarım" diyerek otobüse biniyor. Şöför, binen bu yolcuya otobüsteki diğer yolcuları işaret ederek "onlara sor" diyor. Yolcu da "arkadaşlar, bir sonraki durakta bilet alabilir miyim" diye soruyor.
Cumartesi, Aralık 16, 2006
Ölüler bizi görüyor mudur?
Sürekli arabada ve trafikte olmak mı bu hale getirmiş dersiniz?
Cuma, Aralık 15, 2006
İlla bayan yanı olacak!!!
Sabahın bir vakti bindim ben Ayvalık’tan ilk tatilin heycanı, güzel geçecek bir haftanın beklentisiyle İzmir’e kadar geldim.. İzmir’den o zamanlar hayatımda olan bir arkadaşım :)benim biletimin tam yan numarasını almış kendine. Ve tabi çok büyük bir süpriz yaparak bindi otobüse yan koltuğuma.. Ama otobüs şirketi birbirimizi tanıyoruz birlikte gideceğiz demesine rağmen bir kadınla erkek yanyana oturamaz diye numaraları değiştirmiş. Yani birimizde 15, diğerimizde 16 numaralı biletler var ama otobüs şoförüyle muavini bir olmuş bizi yanyana oturtmamaya çalışıyorlar..
- Sizin numaranız 15 ti ama biz 12 yaptık, sizi de 17 ye aldık.. Yanyana oturamazsınız diye..
- Nedeeen?
- Aaa olmaz bu aile otobüsü..
- Nası yani ?!?!!??!
- Yani evli değilseniz yanyana oturamazsınız..
- Yok daha neler... - Yuhh yani.. Saçmalamayın ya arkadaşım benim ve biz bilet numaralarımıza göre oturucaz.
- Yok kardeşim olmaz.
- ......
- .........
Tartışma büyümesin diye zaar zor sakinleştirdik iki tarafı ve benim kendi arzumla arkadaşımla yanyana oturma isteğimi (bir imza almadıkları kalarak) kabul ettiler.
Otobüsün hiç tutmadığı ve şehirlerarası yolları keyifle geçirdiğim halde İzmir – Bodrum arasını çıkararak geçiren ben; Ayvalıktan Bodruma gitmeye ve de o otobüs firmasını bir daha kullanmaya tövbe ettim...
Tamam bende tanımadığın adamların omzunda uyuması ihtimaline karşıyım genelde bayan yanı alırım ama, bu kadarı da Pesss yani.
Aşk Her Yerde
O anda aynı trende bulunsak bile aslında onun çok ayrı bir yerde olduğunu farkettim. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle -belli ki- aşık olduğu kişinin ona söylediklerine, o anda veremediği cevapları veriyor; veya verdiği cevabın kendisini şapşal durumuna düşürdüğü düşünerek tatlı tatlı kendine kızıyordu. Gözlerini ileride, benim arkamda bir yerlere odaklamış, gülümseyip duruyordu. Ağzından çıkan yarım yamalak bu cümle aslında, içindeki heyecan dur durak bilmeden kabardıkça kendine yer bulamayan birkaç sözcüktü sadece.
Birkaç sene önce, aşıkken insanın ağzına, yüzüne, eline, koluna nasıl mukayyet olamadığını bizzat yaşadığım için, o kız için az önce yazdıklarımı düşündüm. Yoksa, deli veya dikkat çekmeye çalışan biri olduğuna hükmederdim kesin. Kontrol odası beyinden kalbe taşınıyor işte bir süreliğine, engel olmak ne mümkün!
Perşembe, Aralık 14, 2006
Bilgi
Ne dersiniz sevgili yolcular, geçelim mi? Etiket vererek, otobüs, minibüs, taksi, vapur, tren gibi kategorilerdeki yazıları da bölebiliriz böylece.
Geçelim mi? Geçmeyelim mi?
Anketimiz başlamıştır.
Görüntü değişmeyecek fazla. Sadece ilk açılış kısmı biraz daha sade oluyor. Bir de post'u yazdığınız bölümün altında "label" kısmı oluyor, yazdığınız hikaye hangi araç ile ilgiliyse onu yazıp (otobüs, tren, metro, taksi, vapur, deniz otobüsü.. vb) bir de hikayeye etkisi olan ögeleri ikinci bir label olarak yanına yazabiliriz (simit, köfte, ekmek arası, kırmızı ışık, yaya geçidi, duraktaki ilan, şöför amca, makinist teyze....vb).
Çarşamba, Aralık 13, 2006
Hostes Koltuğundaki Kız-I
Turan. Bizim dükkanın karşısında onlarında manifatura dükkanları var. Bir müşteri gelipte dükkana gitmesi gerekmese tüm günü bizim dükkanda geçirir. 8 kardeşler ve 4 erkeğin 2'si uzun yol şöförü(Söylemesi ayıp bu abilerinden birinin adı Mustafa. Ben ortaokul sondayım o vakitler. Mustafa abiyi her gördüğümde de bir tuhaf oluyorum. İçim hoş oluyor falan...), biri muavin diğeri de O. İdeali otobüs şöförü olmak. Öyle bir anlatıyor ki şöförlüğü dersiniz yolların CEO'su. Öyle yani. E o öyle anlatınca benimde içime bir sevda düşmez mi? Uzun yola çıkmak! Oysa beni araba tutardı o zamanlar. Ama sorun değilmiş bu. Benzin içersem azıcık, bir daha ömür billah araba tutmazmış. Yalnız benim sevdam başka. Şöför değil muavin olacağım ben. Her yanını da göreceğim memleketin. Nasıl görmekse? Hayal işte. Gel zaman git zaman Turan abilerinin şöförlük yaptığı araçlarda muavinliğe başladı. Araba sürmeyi de öğrendi. Her sefer sonrası dükkana gelip anlatıyor yol hikayelerini. Ben içli içli dinlemekteyim. E Turan görürsün sen! Elbet ben de düşeceğim o yollara. Senin gidemediğin yerleri de ben anlatacağım ballandıra ballandıra. Sonra, sonra büyüdük işte. Lise son sınıftayım. Üniversiteye hazırlanmaktayım. Lise 2,5 yılda bitti. Turan hep yollarda. Zaten muavin olmak istediğimden artık emin değilim. Mühendis olsam daha iyi olacak gibi.
***
Vee mühendis olacağım derken işletmeci oldum. Yollardayım. Tatillerde, bayramlarda eve gelirken otobüslerdeyim. Israrla hostes koltuğunda gelmek istiyorum. Sağolsun firmalar kırmıyor. 9 saatlik yolu şöförle konuşa konuşa, arabesk dinleye dinleye bitiriyorum. Muavinlerin en sıkı dostuyum. Tavsiye eder miyim? Şiddetle! Eğer uzun yolda bir muavin ile aranız iyi ise sabaha dek çay, kahve, kek eksik olmaz.
.
.
Daha anlatacaklarım var ama diğer yazılara. Şimdilik merhaba niyetine otobüse bindik. Hayırlı yolculuklar. Ararsanız hostes koltuğundayım.
Pazartesi, Aralık 11, 2006
Ailelere bir tane
Yolcu: Bir tane daha alabilir miyiz..?
Muavin: Ailelere bir tane veriyoruz…
Bir an kendimi yolcunun yerine koydum, koymaz olaydım. Ne fena bir durummuş öyle! Aman aman...
Cuma, Aralık 08, 2006
Venus Durağında Kadınlardan Kaçmak
Çaresizlik içinde en kalabalık terminallerden en ücradaki en tenha terminallere koştururken ve cebimde zaten az olan paramı tüketirken bir an başaramayacaımı anladım ve dedim ki bunun üstüne en iyisimi bi cek denyılz iç evlat gerisi hikaye. Hiç aynaya bakmadın mı? senin neyine karı kız.
Fikir daha kafamdan geçmesini bitirmemişti ki ben ilk gözüme ilişen bara oturmuş kadehimi de elime almıştım. İlk yudumu boğazımdan aşağıya yollayıp midemde yanarak ilerleyen sıvıyı hissederken gözüm yanımdaki meksika şapkalı adama takıldı. Meksika dünyadaydı. Bunu biliodum cünkü cek denyılzdan sonra en fazla tequila tüketirim. Barmene bir el ettim ve adama bir kadeh koymasını işaret ettim. Adam hiç itiraz etmeden kadehi aldı aazında birşeyler geveledi ve kafaya dikti. ben de herşey çok pahalı dünyaya gitcem ama gidemiyorum kaldım buralarda diye dert yanmaya basladım. Adam bana doğru döndü iyice elini kaldırdı işaret parmağını yüzüme doğru salladı bir şey diyecekmiş gibi dudaklarını araladı ve.. ve tabureden aşağı düştü.
--
Cuma, Aralık 01, 2006
Şey... benim bir kız arkadaşım var... yani nişanlım
Bölüm 1
-Ya, kusura bakmayın... yani rahatsız ediyorsam. Ya... ben bir şey sorabilir miyim size acaba?... Yani danışabilir miyim desem daha doğru olur aslında. Hani siz de böyle genç bir hanımsınız ya... (Ben: Evet buyrun?)
Şey... Şimdi ben (diyerek anlatmaya başladı öyküsünü. Temiz yüzlü, iyi bir çocuğa benziyordu.) Benim bir kız arkadaşım var. Aslında nişanlım sayılır. Yani biz bir süredir beraberiz. Annesini falan da tanıyorum. İki gündür cevap vermiyor telefonlarıma. Ne yaptıysam ulaşamadım. Çiçek aldım, iş yerine götürüyorum şimdi ben bunu. İki gün önce tartışmıştık biraz, ondan mı acaba? Ama hiç önemli bir şey değildi ki, anlamadım ben de. Biz... Bizaltı aydır çıkıyoruz şimdi kardeş.
Bölüm 2
-Zaten hemen annesiyle tanıştırdı beni. Çok güzeldi ilk günler. Hep gezdik eğlendik. Ben ona hep baktım. İyi değildi durumları. Borçları vardı. Benim de durumum fena değil, söylemesi ayıp. Allah’a şükür kazanıyoruz işte biraz... Bir gün dedi ki, ben evlenmek isterim seninle ama çeyizim bile yok, utanırım. Dedim ki, olur mu öyle şey? Fakir dostuyumdur söylemesi ayıp, hem seviyorum çok. Birkaç çeyizlik aldık. Sonra borçları vardı, annesinin sigortası falan. Ödedim ben hep. Baktım ben bunlara.
Bölüm 3
-Baktım ama hiç gocunmadım. Seviyorum kardeş. Neyse, iki gündür ses çıkmayınca merak ettim. Dün evlerine gittim. Kimse yok. Kapı duvar. Annesi falan da yok. Bugün yine giderim. Ama önce bir çalıştığı yere gideyim, şu çiçeği vereyim, belki affeder. Yani...artık neyi affedecekse bilemedim ben de. İyi yapmış mıyım sence? Hoşuna gider değil mi bu çiçek?
Tam olarak ifade edebildim mi bilmiyorum ama özetle şunu söyleyeyim. Birileri çok pis dolandırmış bu çocukcağızı. O kadar bariz ki söylediklerinden. Açıkçası bir an söylemek üzereydim. Ama dilim varmadı. Hem, daha bunu anlayacak duruma gelmemişti, çok sevdiği kız aradaşına hakaret ettiğimi falan düşünebilirdi.
Otobüsten indikten sonra bir süre yürüdük beraber. Ayrılırken onu dinlediğim için çok teşekkür etti. İş yerinin adresini verdi bir çayını içmem için. Zor tuttum kendimi gidip ne olduğunu öğrenmemek için. Gitmedim tabi ki. Üzülmüştüm yahu, hiç böyle şey yapılır mı? Cık cıklayarak bitirmek istiyorum yazımı o gün yaptığım gibi.
Çarşamba, Kasım 29, 2006
Uganda'dan post alasım geldi
Orada gördüğüm iki post'u buraya koyasım geldi.
1ncisi "Öldüren diyaloglar 6 - Uzaydan taksici gelmiş hanım!"
2ncisi "Öldüren diyaloglar 2 - Dolmuş (Matatu) macerası"
Başlık formatları bizim otobüs-minibüs hikayelerimizle tuttuğu gibi, hikayeler de tutuyor. Meltem'i de otobüste bloguna davet mi etsek? :)
Perşembe, Kasım 23, 2006
Musait bir yerde inebilir miyim İstanbul?
İlk günlerimde yüksek binaların tepelerine bakmaktan boynumun tutulması ve açık ağzımdan damlayan suların ayakkabımda leke yapmış olması gibi dertlerle cebelleştim. Pek tabii, böyle şeylere alışık değilim köyümden.
Otobüsler ise benim için yeni bir zeka sorusu gibi gelmişti. Semt isimleri, numaralar, biletliler, paralılar... Hangisine binilir, bindiğimde nereye gider bu? Nerede durur? Ben nerede inmeliyim? Aman tanrım bu ne belirsizlik? Ki o zamanlar quantum fiziğinin "kuu"sunu duymamışım.
Durakların yanındaki "Gel abi, bilet var abi, gel abi" diyen küçük doğulu çocuktan -sonradan öğrendiğim- normal fiyatının iki katına bilet alıp, kazığı yeyip, daha ayılamamışken, ayakkabımın burnunu çiğneyip geçen otobüsün, elimdeki, çizgili defterden simetri kuralları hiçe sayılarak yırtılmış kağıdın üzerindeki numara ile uyuştuğunu görüp, elimde biletle girmeye çalışıp, kapının hemen yanındaki yolcudan (yine sonradan öğreniyorum o yolcu değilmiş, muavinmiş) "Çekil git kardeşim salak mısın!" diyerek itildiğimde eşekten düşmüş gibi oldum. Bir elimdeki yırtık çizgili kağıda, bir bilete bir de aynı çığırtkanlıkla bilet satmakta olan doğulu çocuğa baktım kaldım.
Doğru numara olmasına rağmen neden beni otobüse almadıklarını anlayamamış olmamı kafama takmayarak ve yılmayarak doğru numara yazan otobüslere saldırmaya devam ettim. Sonuncusuna koşarak yetişip, orta kapıdan girmeyi başardım.
Soluk soluğa alnımdaki teri silmek üzereyken şöförün "Hey arkadaşım! Orta kapıdan giren!" diye bağırdığını duydum ama herhangi bir tepki vermedim. Orta kapıdan binen sadece ben olamazdım ya. 360 derece dönerek, 2 milimetre yakınımdakilere baktım, kimse istifini bozmuyor. Şöför yine bağırıyor; "Kardeşim bilet! Heey sana diyorum!". Bileti duyunca ayıldım. Aldığım bileti vermemiştim. İnsan selini yararak şöföre doğru ilerledim.
Bileti, Formula 1 pilotu gibi manevralarla ilerlemekte olduğunu gördüğüm şöföre uzattım. Elim bir süre havada kaldı. Normal olduğunu düşündüm. Çünkü aralıksız zor manevralarla ilerliyordu. Yolun sakinleşmesini bekledim. Bu arada savrulmamak ya da ön camdan fırlamamak için tavan ile yer arasını bağlayan otobüsün formunu korumak için koyulduğunu düşündüğüm direğe dengemi sağlama amacıyla tutundum.
Bir dizi manevranın arasında, son hızla devam ederken şöför başını kaldırarak ters bir şekilde bana baktı. Bu beklemediğim bakış beni sersemleştirmişdi. Göğüs hizasında havada, elimde duran bileti şöförün göz hizasına getirdim. Sanki göz kapaklarıyla bileti elimden alabilecekmiş gibi. Dediğim gibi, sersemleşmiştim işte. Şöför iyice sinirlendi "Kardeşim oyun oynama benimle! At şu biletini!" diyerek ön camın orada duran turuncu kutuyu gösterdi. O an biletin kutuya atılması gerektiğini anladım.
Tam biletimi atmış arkalara doğru ilerlemek üzereyken ineceğim yere geldiğimi nasıl anlayacağımı düşünmeye başladım. Gerçekten nasıl anlayacaktım ki? Daha önce hiç orada bulunmamıştım. Ne bir referans noktam vardı ne de bir haritam. Bu nedenle şöförün hemen dibinde durmaya karar verdim. Öylesine çıkmış bir karardı. Bir anlamı yoktu. Belki de beynim durunca fiziksel olarak da durmak zorunda kalmıştım. Bilemiyorum.
Şöförün açık camından gelen temiz hava ile beynim toparlanmış olacak ki, şöförün yanında durmamın hayırlı olabileceğini farkettim. Ona sorabilirdim. Hatta o benim ineceğim durağı bile söyleyebilirdi. Neden söylemesindi ki? Evet, demin bana kızmıştı ama yine de söylemesini, bana yardım etmesini ummaktan başka şansım yoktu. Yoksa otobüs durana kadar gider, "Son durak arkadaşım insene!"yi işitirdim.
Neyse ki şöförü bana yardım etmesi konusunda ikna edebilmiştim. Artık rahattım. Şöför bana ineceğim durağı söyleyecekti. Ben de zaten hemen yanındaydım. Hatta eğilip, başımı onun başı ile aynı hizaya getirmiştim ki beni o durak gelince hemen bulabilsin.
Vucudum yaklaşık 65 derecelik bir açı ile şöför ile birlikte ön cama bakmakta iken aklıma "Ya unutursa" geldi. Ya şöför benim inmem gereken durağa geldiğimizi söylemeyi unutursa? Deminden beri 3 durak geçmiştik. Ya onlardan birisi idiyse inmem gereken yer. Evet, şöförün nefesini duyabilecek yakınlıktaydım ama yine de unutabilirdi. Bir sürü işi, düşüncesi vardır, beni mi hatırlayacak diyerek, şöföre "Eee acaba daha ne kadar var?" dedim. 15 saniye süresince ses vermeyince duymadığını düşünerek tekrar sordum. "Var daha var" gibi rahatlatıcı bir ses çıkardı şöför.
Dördüncü "Geldik mi acaba?" sorumun hemen sonrasındaki durakta şöför "Aha burası! Hadi in" dedi. Çok teşekkür edip indim. Başarıyla bilmediğim bir yerden bilmediğim bir yere gelmiştim. Kendimi alkışlamalıydım. Alkışlamadan önce gideceğim üniversiteyi sordum bir bey amcaya. Bey amca "Ohooo" dedi. Önce onu yaklaşan yılbaşı dolayısı ile heyecanlanan bir Hristiyan zannettim (Bkz: ho ho ho) ama sonra "Üniversite daha çok ötede. Neden burda indin ki?" deyince şöförün 4. sorumdan sonra neden beni hemen inmeye teşfik etmesini anlamıştım. Geç olmuştu ama anlamıştım. Hatta beynimin geç işlediğini de anlamıştım.
Yani kısacası İstanbul ve otobüsleri benim aslında ne kadar geri zekalı olduğumu farkettirmişti. Defalarca teşekkür ederim. Artık ona göre davranıyorum, kendime karşı önlemimi alıyorum.
Not: Dikkat! Abartma tozu içerir.
Cuma, Kasım 17, 2006
Pazartesi, Kasım 13, 2006
Taksiciyle sohbet
- Laila taksisiyim ben. Bir gece Laila'dan çıkan bir adam 'Bursa'ya çek' dedi. Emin olamadım. Yüz dolar verdi bana. O zaman gittim. Güvence almadan gidilir mi o kadar yol. Ya Bursa'ya geldiğimde 'param yok' derse.. Di mi ama?
- Hmm.
(Ben düşüncelere daldım o sırada. Laila'ya gelmek üzere ta Bursa'dan çıkıp gelmek... )
- Adamın biri de bir gece binip 'kafana göre dolaş şehirde' dedi. Sabaha kadar arkada uyudu, ben gezdim. Sabah bikaç yüz milyonluk bir miktar yazıyordu taksimetrede. Ödedi ve indi.
(Bu anlattıklarım 2001 krizi civarında olan şeylerdi. 2002'nin ilk ayları da olabilir.)
Pazartesi, Kasım 06, 2006
Birazdan inecem...
- Yaavvvvv! Kapat şu telefonu be adam!
- Birazdan inecem...
- İneceen de, bizi de indireceeeeen haaaaaa!!!
* Peki ne olmuştur..?
- Adamın cevabı yerini bulmuştur, otobüste kahkaha silsilesi ve neşe yumakları meydana gelmiştir. Böyle hazır cevaplı amcalara hayrânım...
Cuma, Kasım 03, 2006
Trende Şarkı Söylemek
Vagonun orta kısmında kalan bir koltukta, dizlerini yukarı çektiği halde cam kenarında oturan bir kızdan geliyordu bu ses. Yanı boştu. Perdeyi kendine siper ederek dışarıyı seyrederken, walkman'i ve manzara ile başbaşa kalmak istiyordu demek ki. Bir yandan da şarkıyı söylüyordu. Vagondaki herkesin sessizce bu kızı dinlediğini fark ettik. Eh, biz de kendi aramızda fısıldaşmayı bırakıp şarkı mırıldanan kızı dinlemeye başladık.
Çarşamba, Kasım 01, 2006
çok samimi görünüyordunuz
moda caddesini yarılamışken karşıma hemen hemen benim ebatlarımda, simsiyah bir sokak köpeği çıktı. tanımadığım köpeklerden, hele sokak köpeklerinden tahmin edemeyeceğiniz raddelerde korkarım, ama bundan korkmadım nedense. geldi, geldi, tam önümde durup o koca patilerini göğsüme dayadı. resmen sev beni diyor. sevemem seni dedim, ablalarım tanımadığım kedileri, köpekleri sevmeme izin vermiyor. (bu konuda biraz sabıkalıyım, kuduz aşısı yemişliğim var zira) bu defa da elimdeki hırkanın ucunu dişleriyle çekiştirmeye başladı. oyun istiyor. oyun da oynayamam dedim, ona da kızarlar. caddenin ortasındayız hem dedim, ezileceğiz şimdi. hem ben senin bildiğin kızlardan değilim dedim. biz böyle hırkayı iki ucundan çekiştirip dururken gelen bir taksiyi durdurdum, ben bu taksiyle evime gidiyorum bırak bakayım artık hırkamı dedim. bıraktı ve taksiye bindim. takside kriz halinde gülmeye başladım, iki dakika kadar konuşamadım gülmekten. sonra da taksici deli falan zannetmesin diye olanları anlattım.
taksici, o sizin köpeğiniz değil miydi, dedi.
haayır canım, sokak köpeği, dedim.
aaa, dedi, ama ben sizin köpeğiniz sandım, çok samimi görünüyordunuz!
Pazartesi, Ekim 30, 2006
Direksiyonla Yakıtın Aşkı
Şoför: Direksiyon kitlendi, dönmüyor...
Her Şeyi Bilen Adam: Yakıt mi bitti yoksa..?
Şoför: Yaaa kardeşim, direksiyonla yakıtın ne âlâkası var! Allah Alllaaaah..!
* H.Ş.B.A. neye uğradığını şaşırdı, en son inerken hâlâ kendi kendine söyleniyordu garibim…
Pazar, Ekim 29, 2006
Sabah Çilesi
Her sabah ayrı bir macera. En az 5 bilemedin 6 taksiyi durdurup içeriye adımımı atmadan hatta bazen sadece ön camdan kafamı uzatıp "karşıya gideceğim" cümlesini kuruyorum. Bazıları dürüst davranıp dönüş trafiğinin kasacağını söylüyor, ama çoğu mazeret uydururken mimiklerini öyle bir abartıyor ki, sabah sabah tiyatro...
"Karşı" kelimesini "Çarşı" anlayıp arabaya alan, Altunizade'yi duyunca afallayan da oldu. Yolun yarısında kartının olmadığını "farkedip" abuk subuk yerlerde indiren de.
Şoförün biri de 20 yıllık kuaför çıktı. Ense tıraşı muhabbetini dinleye dinleye geçtik köprüden.
Oğluna iş arayan amcalar da vardı.
Telefonda sevgilisine yalan söyleyen de. "Kadıköy'deyim aşkım..."
Sözlerimi Emrah'ın güzel bir şarkısıyla bitirmek istiyorum: "Hey hey heyyy taksi. Bütün işlerim gitti aksi. Heyyyy dur taksi."
Pazartesi, Ekim 23, 2006
Otobüs bayram yolculuğu
Bayramınızı tebrik eder yolculuk keyfini maksimumda yaşamanız için otobüslerimizi, metrolarımızı, vapurlarımızı, hafif raylı sistemlerimizi, trenlerimizi, taksilerimizi sevmenizi dilerim.
Tutmayın beni, şöför amcanın, makinist teyzenin de bayramını kutlayacağım. Yaw tutmayın beni kutlayacağım işte.
BAYRAMINIZ KUTLU OLSUN ŞÖFÖR AMCAAAAAAAAAAA, MAKİNİST TEYZEEEEEEE
Cumartesi, Ekim 21, 2006
Perşembe, Ekim 19, 2006
Uçaktaki uyuz yolcu
Salı, Ekim 17, 2006
anlatmasam çatlardım
tam da trafiğin belalı saatlerinde
otobüs seyrantepe'den çıkana kadar yarım saat kırkbeş dakika falan geçmişken
üstelik te o geceye dair bütün planlarım suya düşmüşken
ya sabır çeke çeke levent'e ulaşmışken
trafik yine kilitlendi.
tam 4 levent in bitip 1 levent in başladığı o gıcık düğüm noktasındayız
saat 7 suları
açlıktan midem sırtıma yapışmış durumdayım.
tam karşımdaki koltukta oturan kadın
çantasından bir hamburger çıkarıp yemeye başladı!
iki dakika sabredebildim, sonra şöförden rica edip indim
metrocity nin oraya kadar yürüdüm.
eskiden ayıp değil miydi böyle şeyler?
ya da ben mi ağaç kovuğunda falan büyüdüm?
Taksim sırası
- Pardon, burası ne sırası acaba..?
- Taksim!
- Sağolun.
Bozuntuya vermeden adamın yanından ayrıldım.
Kazıkazandan çıktı mübarek, şansa bak yaa!
Biniyomuş gibi yapacaz.
- Biniyo muyuz..?
- Yok! Biniyomuş gibi yapacaz.
Harbiden otobüse biniyormuş gibi yapan birisini düşünün, aklıma geldikçe gülümserim...
Bura da köprü.
- Bak şura Ortaköy, şu da Ortaköy cami.
- Eveeet...
- Bura da köprü. Şu an köprünün üstündeyiz, bak köprüyü şey yapıyolar, güçlendiriyolar...
Sağımız deniiiiz, solumuz deniz!
Dadından yenmiyordu deyzemiz...
Perşembe, Ekim 12, 2006
Otobüssün içinde bi yere de gaçaman.
- Pardon beyefendi! Ayakkabılarınızı giyer misiniz..?
- Sağaaaa neeee!!!
- Nasıl konuşuyorsun sen?
- Lan baagk gözüyün ortasına bi dene vurursam; otobüssün içinde bi yere de gaçaman. Öldürrüm valla şurda seni!
Ben dumur halde kargaşayı beklerken neyse ki; araya muavin giriyor ve gerilim sona eriyor…
Pazartesi, Ekim 09, 2006
Ekspres otobüs arızası
Otostop yapalım desen, kim durur TEM'de?
Salı, Ekim 03, 2006
Carrefour'a gidecektik...
Herkese iyi yolculuklar diliyorum! İkinci otobüs macerasıyla yola devam...
Kadıköy'den Carrefour'a gitmek için aceleyle otobüse binen arkadaşım
akbili daha basmadan otobüs şoförüne;
- Abi, biz Carrefour'a gidecektik!
demiş bulunur...
Şoför de bi güzel patlar:
- Bana ne lan! Nereye gidersen git!
(Güler misin, ağlar mısın..?)
Kazara elin kolun çarpar...
- Ne diyo?
- Hariciyeciymiş. Amirliğe uğraması gerekiyormuş...
- Haklı adamcağız. Onun da hakkı. 5-10 dakka bekleyecek, dinlenecek adam. Nefes aldırmıyolar ki... Ben de diyodum önceden ‘niye bu kadar bekletiyolar?’ diye; ama yarım saat değil ki... 10 dakka dinlensin, gün boyunca çalışıyo adam, ona da yazık! De mi ama..?
- Doğru söylüyorsun abi...
- Bak bu 40 T! Sarıyer’ e sahilden gider. Bak şu da 25 T! Maslak’ tan gider. Mesela, sahilden giden Emirgan’ dan geçer. Bu geçmez. Ben nerden biliyorum tüm bunları. Her yere gittim çünkü. Bak bu 40 T sahilden, bu da 25 T Maslak’ tan gider. İstanbul’ u öğren! Öğrenci adamsın. Her yere gittim ben İstanbul’ da. Haa, nereye gitmedim. Bi Akmerkez’ e gitmedim. Nasıl gidiliyo oraya?
- Etiler’ de o abi, şurdan...
- Ha, niye gitmedim Akmerkez’ e..? Sosyete değilim çünkü ben. Oraya sosyeteler gider. Ha diyelim ki gittim; olur ya geçerken kazara elin kolun çarpar... Kırarsın camını, ödeyemezsin sonra. Neme lazım? Olur yaa, belli olmaz!
- Olur, olur...
- De mi..? Olur ya ayağın çarpar giderken; kırılır camı, çerçevesi... Ödeyemezsin o kadar parayı. Ben nerden buluyum o kadar parayı? Sosyete miyim ben?
(kapı açılır) Aha! Kapı açıldı.
- İyi günler abi!
Cuma, Eylül 29, 2006
İki karu, bi' payan!
Mekan Trabzon'da bir minibüs...
Hınca hınç dolu...
İçeride sadece üç kadın var, gerisi erkek...
Kadınlar epeydir minibüsteler ama paralarını daha vermemişler.
Şoför sonunda dayanamıyor, yanındaki adama sesleniyor:
- Ha orda arkada iki karu, bi' payan var. Al onlarin da paralarinu...
Anlatıcının notu: "İki karu" dediği baş örtülü, "payan" dediği ise gayet modern giyinmiş, bakımlı bir kadın... :)
Çarşamba, Eylül 27, 2006
Fethiye-İstanbul
Fethiye'den otobüse binerken içimde, yanımdaki koltuğun boş olmayacağını bilmekten kaynaklanan hafif bir endişe vardı. Bileti alırken özellikle belirttiğim gibi (cam kenarı değil mi? eminsiniz değil mi?) sevgili camımın kenarında oturan teyzeyi görünce de içimden bir eyvah çektim hemen. Zira, cam kenarını görünce otobüsün kalkmasını beklemeden derhal yerleşen oportünist teyzelerin çeneleri de düşük olmaya meyillidir. Neyse ki teyzem biletimi görmeyi bile talep etmeden sevgili camımın kenarını boşaltıp koridor tarafına geçti de keyfim yerine gelir gibi oldu. Tabii, 12 saatlik yol boyunca iş bankasında mülakata alınmış aday muamelesi görmemek için bunu pek çaktırmadım. Mümkün mertebe ifadesiz, çok gerekliyse de nazik-ama-soğuk-uyuz-genç yüzümü takındım. Sonra da zaten i-pod u taktım, tekerlek döndü, zzzz.
Buraya kadar yine asayiş berkemal, kopuş noktasını ilk molamıza 10 dakika kala yaşadım. Gece saat 3 falan olmalı, berbat bir karabasan-kabus silsilesinden dilim damağıma yapışmış olarak uyandım. Uyku sersemi, su için muavini çağıracakken, muavinin zaten hemen arkamdaki koltukta oturan yolcuyla tartışmakta olduğunu fark ettim. O kafayla konunun tüm detaylarına vakıf olamasam da, "su" lafının geçtiğini duyup sustum. Ortalık sakinleşince de yanımdaki teyzeye "su isteyemiyor muyuz şimdi?" diye sormuş bulundum. Teyze benden daha insancıl çıktı ve küçük şişe suyunu benimle paylaştı. Sonra tek bir cümlecik çıktı ağzından ve bir daha da yol boyunca konuşmadı. Orta yaşlı teyzelere dair algılarımı tuz-buz etti ve gitti yani.
Şimdi siz benden o cümleyi bekliyorsunuz ama malesef benim "iyi misin evladım, uykunda çığlık atıyordun?" sorusunu o teyze kadar nazik bir şekilde ifade edebilmem mümkün değil..
Pazar, Eylül 24, 2006
Masal gibi
Otobanı değil de eski yolu tercih eden orta yaşlı İngiliz şoförümüz bize meğer ne büyük bir güzellik yapmış.Köylerin ve at çiftliklerinin yanıbaşında sıralandığı bir yoldan kıvrıla kıvrıla gidiyoruz.Bazen o tablo gibi köylerin içinden geçiyoruz, bazen emekli bir yarış atıyla karşılaşıyoruz.Evler, bahçeler, evlerin huzur kokan dantel perdeleri, yemyeşil düzlükler, sessiz koyun sürüleri...25 sene önce resimlerine bakıp hayallere daldığım bir masal kitabında gibiyim.Her dönemeçten sonra karşıma çıkan resim biraz daha gözlerimi yaşartıyor.Ben daha küçücük bir ortaokul birinci sınıf öğrencisiyken okulumuza bir İngiltere turunun reklamını yapmak isteyen tur şirketinin broşürleri bırakılmıştı.Belki yaşımın küçüklüğünden belki başka sebeplerden ötürü ben o tura gönderilmemiştim.Sene 1985 veya 86...Ama o broşürün şiirsel güzellikteki resimleri nasıl kazınmışsa zihnime, bunca zaman sonra aynen gözümün önündeler.Şimdi ben o resimlerin içinden geçiyorum.
Bir zamanlar bilerek veya bilmeyerek yaptığım iyi birşeylerin mükafatını mı alıyorum acaba? Bunlar teşekkür gözyaşları olsa gerek.:)
Salı, Eylül 19, 2006
Eli çabuk
taksiye bindim cebimde iki tane onbinlik var biliyorum (onbin dediğim de onmilyonluk olacak sıfırları atınca benim dengem şaştı ben zihnimde 3 sıfır atabildim sadece; eskiden bahsederken de yenisinden bahsederken de 6 sıfır ekle 6 sıfır at beynim dumur oldu eskisi yenisi tanımıyorum hepsini ortalama 3 sıfır atıldı noktasında fiksledim)
destinasyona vardık 7 bin lira tuttu sanarım. (onbinliklerin yeni çıktığı zaman olamaz sanarım²) cüzdanımı çıkardım elimde de kitap falan var bişeyler var bi yandan onlara hakim olaraktan cüzdandan parayı çıkardım uzattım biliyorum ya ne param olduğunu fazla bakmadan veriyorum parayı. o arada adam da bi deste parayı çıkardı cebinden para üstü verecek modunda hazırlık yapıo. adam aldı parayı(3 sn falan bu olay) ben kitaplarımı şunu bunu toparlıyorum bekliyorum ki paranın üstünü uzatsın bi sessizlik oldu hareket yok kafamı kaldırdım adama baktım adam da hafif dönmüs bana bakıo. şaşkın bi ifade takındım tam paranın üstü diyeceğim adamın bakısında da bi gariplik sezdim elinde parayı tutuo hala bi baktım adamın elinde binlik(1 milyon) birşey diyecem diyemedim bi anda zihnimden düsündüm :
- ama ben onbin vermiştim
- hayır binlik verdiniz beyfendi (zihnimde kendimi beyfendi yapmama da şaştım tabe :P)
- (hah ne diyecem simdi ben buna nası isbat etcem hınk mınk )
düsünüom düsünüom bise gelmedi aklıma adam da o sırada 7 bin tuttu beyfendi dedi (aha beyfendi dedi) diyecek hiçbişi bulamadım ve cebimdeki son param dier onbinlii de çıkarıp uzattım adama bu sefer bastan sona paraya ve sadece paraya bakarak.. adam da paranın üstünü uzattı indim. el çabukluuna mı hayret ediim ayaküstü onbin lira çarpıldııma mı yaniim ama en çok haklı olup da hiç birşey diyemeyip kendimi ifade edemeyip ve de haklılıımı isbat edemeyisime falan yandım galba çok acayip garip hissedmistim kendimi
¹ bu yada kelime midir nedir -da eki ayrı mı yazılır yazılmazsa neden -de hali vardır -den hali falan da var mıdır nedir ne deildir
² ne çok sanarım dedim ben böyle...
Pazartesi, Eylül 18, 2006
BU OTOBÜS DEĞİL, BİR ARABA ANISIDIR!
Neyse malum arkadaşımla buluşuyoruz, çok leziz bir yemeğin ardından, GS-BJK maçı için Ortaköy’ü tercih ediyoruz. Birkaç duble bir şeyler de içiyoruz. Buraya kadar yine her şey çok iyi değil mi?
Hayır, kıyamete az kaldığını nereden bilebiliriz?
Maç bitiyor, boğazın eşsiz manzarasını izlemek ve muhabbeti süslemek için yola çıkıyoruz. Aklımızda fenerin oraya gitmek var.
Tam Kuruçeşme Divan’ın önünde Trafik ekibiyle karşılaşıyoruz. Tabii alkol muaynesi yapılıyor. (0.50 promili geçtiğiniz anda ehliyetinize 6 ay süreyle el konuluyor!) Arkadaşın alkol oranı 0.58 promil çıkıyor. Yani 6 ay süreyle ehliyeti rüyasında görecek… Polis memurları sağ olsunlar, çok iyi insanlar, hiçbir kaba söz sarfetmediler, sadece görevlerini yaptılar. Boynumuz kıldan ince, yapacak bir şey yok. Hatta bir iyilik yapıp, arabayı bağlamadılar. Başka bir ehliyeti arabayı teslim aldı, olarak gösterip bizi uğurladılar. Bu arada çok güldüğüm bir dialog yaşadım. "Geçen hafta Serdar Ortaç’ın da ehliyetine biz el koyduk, biliyor musunuz?"
Ben gülmekten bayılacağım, polis de gülerek;
"Ya işte, burada dansöz oldu kendisi…" demez mi?
Neyse biz bu olaya rağmen hala fenere gideceğiz, eminiz kendimizden…
(Saat 02:00 olmuş)
Yolda konuşa konuşa gidiyoruz. O da ne? Bir çevirme daha! Neyse çektiler bizi, cezayı gösterdik. Bizi bırakacaklarını ümit ediyoruz. Polis amca demez mi;
"Çek sağa, arabayı sana nasıl verdiler?"
Şaka bu herhalde, diye düşünürken arkamıza bir araba daha yanaşıyor. Genç ve güzel ablamız arabadan iniyor. Ehliyetini, ruhsatını veriyor. İçkili çıkmadı ama inanın ayakta duramıyor, hem kendisi, hem yanındaki erkek arkadaşı. GBT istemişler sanırım, kadın uyuşturucudan 2 kere tutuklanmış. Polisler arabayı aramak istiyor, kadınsa itiraz ediyor. Erkek arkadaşının kafası güzel, kaldırımda gülerek kıvranıyor. Kameralar gelecek diye ödüm patlıyor. Neyse arabayı arıyorlar bir şey çıkmıyor ama bir sorun var. Kadını da aramak gerekiyor. Erkek polis kadını arayamayacağı için benden rica ediyorlar, mecburen kabul ediyorum. Taksi durağından rica ediyor, memur bey;
"Arama yapacağız." diyor.
İçeri doğru yürüyoruz. Soruyorum yürürken hatuna "Çantanda bir şey var mı?"
Gülmekten başka bir şey yapmıyor. Kafayı yiyeceğim artık!
(Saat 03.20 olmuş bile!)
Neyse bol bol hap çıkıyor hatundan. Ben anlıyorum ne olduğunu. Polis;
"Bunlar ne?" diyor hatuna.
"Ödem sökücü, yeni silikon taktırdım da." Bana dönüyor, "Sizinkiler de silikon mu, kime yaptırdınız?" Ölmek istiyorum, bunlar rüya olmalı…
Neyse polisler hatunla erkek arkadaşını bırakıyor. İçki içeceğinize bunlar daha iyi kafa yapar, temiz iş değil mi? diye gülerek bize yaklaşıyorlar. Bu arada aramayı ben yaptığım için tutanak tutuluyor ve ben kadını aradığımı ve hiçbir şey! bulmadığımı yazan kağıda imza atıyorum.
(04:10 olmuş saat, sürünüyoruz!)
Sıra bize geliyor, ruhsat polislerde… Çekici bekliyoruz. Bu arada bir anons geliyor, kimden mi? Bizi ilk çeviren ve ceza yazan Semih abiden! "Onları bırakın, iyi niyetli insanlar. Herhangi bir taşkınlık yapmadılar. Evlerine gitsinler."
Geri dönüp Semih abiyi öpmek istiyorum! Fenere gitmek yalan oluyor tabii. Ne yapacağız. Bari trafiğe çıkmayalım, sabahı bekleyelim. En yakın neresi? Bizim ajans tabii ki… Ortaköy’e geliyoruz, ajansın önüne arabayı çekiyoruz. Hala şokta olduğumuzun farkındayız. Ne yapalım... Bari biraz uyuyalım diyerek, koltukları deviriyoruz.
(Saat 05:00 olmuş.)
Bir devriye arabasının, mavi-kırmızı dönen ışıkları ve telsiz sesine uyanıyorum. Şaka olmalı bu! Kimlik kontrolü yapılıyor. Kartımı veriyorum ve kapısının önünde yattığım bu yerde çalıştığımı anlatıyorum. İyi akşamlar dileyip gidiyorlar.
(Saat 05:40 olmuşşşş.)
Neyse bekçimizi uyandırmak istemediğim için arabada yatıyoruz. Saat 7’de kapıları açtığını duyuyorum, bekçimizin. Ajansa giriyorum, arkadaşım da kendi işine gitmek için ayrılıyor. 15 dakika sonra telefon çalıyor.
"Tuğçe, bizi ilk çeviren polis abinin adı neydi? Beni yine polis çevirdi de!!!!!!!!!!!!!!
Çok güvenli bir ülkede yaşıyoruz, arkadaşlar. Emin olun… Tek merak ettiğim, acaba darbe mi oldu, benim haberim yok???
Cumartesi, Eylül 16, 2006
Bulutların üstünde
...sabah 06:45'te evden çıktım. 25 kg'lık bir bavulla. Belki de çoktan küçücük bir fıtık edinmişimdir kendime. Birçok değişik noktada kuyruklara girdim. Check in kuyruğu, pul kuyruğu, güvenlik kapısı kuyruğu, tuvalet kuyruğu, kahve kuyruğu, pasaport kuyruğu, uçağa binme kuyruğu... Sonunda burdayım işte! British Airways, koltuk no:19C. Sol yanımda tanımadığım 2 kişi sağımda koridor, koridordan sonra 19D'de Başak oturuyor. Onun ikinci benimse ilk İngiltere seyahatim.
20 dakika rötarla kalkıyoruz. Daha önce bindiğim THY uçaklarından daha az bakımlı bir alet bu. Servis arabaları mukavva görünümünde.
...uçakta yemek yemek sirkte numara yapmak gibi. 30x25 ebatında bir tepsinin içinde 3 ayrı kap+kapakları+kahve fincanı+meyvesuyu bardağı+ekmek+çatal kaşık bıçak peçete+tereyağ+reçel... ekmek kuru olduğu için her ısırışta üstündeki kabuk küçük parçacıklar halinde heryana dağılıyor. Evcilik fincanlarında içtiğimiz kahve ılık. Yumurta riskli görünüyor. Meyve ve yoğurtla olayı kapatıyoruz.
...hava açık. Bulutların üstündeyiz. Pencerelere uzağım ama kanatları görebiliyorum. Havalanmadan önce pilotumuz en seksi sesiyle "sizi güvenli bir şekilde indirmek için elimden geleni yapacağım" dedi. Nasıl hissetmem gerektiğine karar veremedim.
...inişe başladık. Kulaklarım zonkluyor. Boğazım düğümlenmeye ve kurumaya başladı. Arkamda oturan adamın dizlerini sırtımda hissetmekten yoruldum. Bu arada kara göründü!
İkaz ışığı sönene kadar kemerlerinizi açmayınız ve uçağı terketmeden cep telefonlarınıza davranmayınız.
Çarşamba, Eylül 13, 2006
Otobüs Hikayesi - Klima ve Telefon
İlk duraktan bindiğim için oturdum. Bakırköy'deyiz. Açtım, kitabımı okumaya başladım. Kitabım derken, benim yazdığım kitap değil tabi. Ama kitap bana ait, o yüzden kitabım diyorum. Para verip aldım. (Tamam anladık, uzatma.)
Motor çalışınca, şöför klimayı da açtı tabi. Hava çok sıcak değildi o gün, ama iyi geldi bana, üzerimdeki yağmurlukla soğuk hava birbirini çok güzel dengeliyordu. O sırada, arkadan bir kadın sesi yükseldi. "Şöför beeey, klimayı kapatır mısınız, hava zaten soğuk."
Klima anında kapandı. E tabi ben de yağmurluğumu çıkardım üzerimden. Otobüs hareket etti, ben hâlâ kitabımı okuyorum. Dedim ya, ben yazmadım o kitabı ama para verip aldım, o yüzden benim kitabım. (Düğmeye basıp indirecem ama seni otobüsten.)
Bir süre sonra klima yine açıldı. Ben kitabımı okumaya devam ediyorum. Yola çıktık ve ilerliyoruz. Aradan yirmi dakika kadar geçti mi bilmiyorum ama otobüste bir gürültü çıkmaya başladı. Kafamı kitaptan kaldırıp ön tarafa baktım. Şöförün yanında dikilmekte olan yolculardan biri, şöför ile bağırarak konuşuyorlardı. Ses "rabarba" olarak geliyordu kulağıma ama görüntü bir "inatlaşma" görüntüsüydü. Huysuz bir genç adam, şöför ile inatlaşıyordu. Neye inatlaştıklarını anlayamadım ama huysuz adamın yalnız olmadığı çıktı ortaya. İki kişilermiş. Şöför bir yandan otobüsü kullanıyor, bir yandan da adama derdini anlatmaya çalışıyor ama adamın dinlediği yok. Otobüsten kendisine destek çıkar mı diye etrafına bakıp duruyor fakat kimse adamdan yana çıkmıyor.
En sonunda yolculardan biri patladı: "Ya kardeşim, şöförü rahat bırakın inatlaşmayın, adam hem otobüs kullanacak hem de sizinle mi uğraşacak" deyince şöföre destek arttı.
Genç adam, "kötü adam" durumuna geldi bir anda. Yanına diğer arkadaşını da alarak, şöförü tehdit etmeye başladı. "Tanıdıklarım var benim, işsiz bırakırım seni" gibisinden bir inatlaşma başladı. Şöför de "ne yaparsan yap, yeter ki sus" dedi.
Peki genç adam n'aptı? Tuttu, telefonu açıp biriyle konuşmaya başladı. Otobüs ani bir fren yaparak kenara çekti ve şöför yerinden kalkıp bu genç adamın yanına geldi. "Kardeşim sen bana kaza mı yaptıracaksın, görmüyor musun, bu otobüste telefonda konuşmak yasak" demez mi?
Adam, şöförü hiç iplemeyerek konuşmasına devam etti. Şöför artık iyice kızmıştı. Yolcular da şöförden yana çıktı ve gürültüler başladı. "Kapatsana telefonu, yasak kardeşim", "İnadına yapıyor", "şuna bak, şöförü hiç iplemiyor bile" benzeri yorumlar gelmeye başladı. O sırada, klimanın kapatılmasını isteyen kadının kim olduğunu gördüm. Çünkü konuya direkt olarak başka bir boyuttan girdi:
"Lütfen şöför beyi rahat bırakır mısınız?" diyerek. "İnsanlar evine gitmek istiyor, oyalamayın lütfen şöförü" dedikten sonra ekledi, "şöför bey, siz de şu klimayı kapatır mısınız artık?"
Kadının üzerinde, kürklü bir mont vardı ve klimayı kapatmasını istiyordu bu hengamede.
Yanımdaki adam ise, beni güldüren cümleyi kurdu: "Ya bu kadar da duyarsız olunmaz ki, telefonu kapat diyor, adam hâlâ telefonda konuşuyor."
Neden mi güldüm? "Duyarsız" sözcüğünü herkesin her durumda kullanmasını sağlayan medyadan dolayı güldüm.
Neyse, otobüs ilerlerken, genç adamın yanındaki arkadaşı ne dedi biliyor musunuz şöföre?
"Son durakta görüşeceğiz seninle!".
Otobüs kısa bir süre sonra durak olmayan bir yerde durdu ve şöför otobüsü terk etti. Niye mi? Yol kenarındaki polis arabasını görünce "tehdit" konusunu polislere bildirmek için. Otobüsteki yorumlar: "Adam haklı, tehdit ettiler onu, güvenliği tehlikeye düştü şimdi."
Evine gitmek için sabırsızlanan insanların bir kısmı otobüsten indi. Tehdit eden adamla, arkadaşına baktım. Nasıl da tırstılar, yüzlerindeki renk attı. Polis geldi otobüse. Sinip kaldılar. "Varsa gerçekten bir şey, gelin karakola ifade verin" dedi polis. Adamlar ağızlarını bile açmadılar. Polis de "bu tırsıklar ancak kendilerini tehdit eder" diye düşündü herhalde, otobüsten indi. Otobüs yoluna devam etti.
Ben inerken, o iki dümbüğe baktım. Yanyana sinmiş, oturmuşlardı bir koltuğa. Son durakta ne yaptılar acaba merak ediyorum. Klimayı kapattıran abla da (belki benden bile küçüktür, yaşını çözemedim) inmişti ben inerken.
Garip bir yolculuktu. "Duyarsız" kalamadım, yazayım dedim.
Ya ya ya koko camboo
Dolmuş hareket etti, yolcu ekibinin ücret uzatma safhası sonuçlandığında İnönü Stadı'nın yanından aşağı inen yokuştaki ışıklarda durduk. Yanımıza siyah camlı, genellikle kroların tercihi olan devasa boyutta bir cip yanaştı. Cip içinde şoförün yanında oturan, bünyeye alkol pompaladığı anlaşılan eleman, bizim bulunduğumuz dolmuşun içine bakmaya başladı. Siyahi arkadaşlar dikkatini çekti. Ve el kol hareketleri ile bu arkadaşlara sövmeye başladı. "Ulan geliyorsunuz Gana'dan Zimbabwe'den buralara! Ne işiniz var lan Istanbul'da!" vb. tepkisel cümlelerle sövmeye devam ederken, arada bizim dolmuş şoförünü de gaza getirmeye çalışıp bu arkadaşları dolmuştan indirmesi yönünde telkinlerde bulunmaya başladı.
Bizim dolmuş soförü durumdan kıllandı ve anlaşılan korktu ki hiç cevap vermiyor, 10-9-8-7... şeklinde trafik lambasının yeşil ışığını bekliyordu. Bu söven arkadaş dolmuşta beni ve Beyza'yı gördü ve "sizin ne işiniz var bunların arasında?" bakışı attı. Tahrik olmamak için kendimi zor tutan ben, bir yandan tepki vermek istiyorum bir yandan da açıkcası adamların mafyavari halleri beni kıllandırıyordu. Trafik ışığının geri sayımı devam ederken cip içindeki arkadaş son numarasını yapınca bende hatlar koptu. Sinirden dolmuş içinde gülmeye başladım. Ve yeşilin yanmasıyla cip hızla dolmuşu geride bırakarak uzaklaştı. Bizi güler misin, ağlar mısın psikolojisine sokan tavrı, cip içinde "ya ya ya koko cambo" şarkısı eşiliğinde dans etmeye başlamasıydı... Olayın finalinde bu şuursuz adam beni güldürdü! :))) :(((
Salı, Eylül 12, 2006
Taksi Hikayesi - Tek cümle
Bugün taksiye bindim. Kısa mesafe yolculuk. Yol boyunca hiç konuşmadım. Adam da ağzını açıp bir şey söylemedi.
İneceğim caddeye geldiğimizde karşımıza karmakarışık bir trafik çıktı. Normalde hiç tıkanmayan bir yerdi orası ve ben bile bu trafiği garipsedim. Taksici ise yol boyunca konuşmadı ama, ben "şurada ineyim ben bari" demeden önce bir cümle kurdu. Güldüm tabi. Adam da gülmemi beklemiyordu herhalde Nemrut duruşumdan, bana garip garip baktı.
Ne dedi peki taksici?
"Ulan İstanbul bitmiş, okeye dönüyor!"
Pazartesi, Eylül 11, 2006
biraz saçmaladım sanki ama paylaşmak istedim..
öyle, kendi halimde, muhtemelen biraz da dalgıncana, yürürken, toplam beş dakika içinde.
(beş dakika olduğunu biliyorum, çünkü dolmuştan indiğim yerden cüzdanımın artık bende olmadığını fark ettiğim yere mesafe o kadar, tamam mı?)
evet, biliyorum, bütün suç bende. çantama fukara sümüğü stilinde yapışmalıydım, yapmadım.
konu cüzdanın çalınmış olması değil aslında. cüzdanı çaldırdığımı fark ettikten, o sersemlikle büyüklerimi arayıp bu durumlarda ne yapıldığını öğrendikten ve karakolda ifade verdikten sonrası..
karakoldakiler eve dönecek param olup olmadığını sordu, var dedim.
arkadaşlarım sordu, var dedim.
abim sordu, var dedim.
cebimde beş kuruş yoktu, beş kuruşum da çalınan cüzdanımla beraber gitmişti.
ama akbilim vardı.
otobüse binip evime döndüm.
yol boyunca da iett'ye dua ettim.
umarım akbil hırsızlığı diye birşey yoktur, ya da varsa bile popüler olmaz :)
Gelişmeler Ak-bil + Tüketici Maili
Bip sesini duymadan da binebilirsiniz. Otoyollara OGS, otobüslere Ak-bil.
Taksilere de ak-bil sistemi kurulmasını, "bozuk yok mu abi/abla" sorusunun artık tarihe karışmasını istiyoruz, buradan yetkililere sesleniyoruz. Ak-bil ile gofret alınabiliyor, vapura binilebiliyor, trene tırmanılabiliyor ise taksiye neden binilemiyor, sormak istiyoruz.
Ayrıca 24 saat hizmet vermekte olan, "kullanıcı odaklı" tüketici hattımız e-posta hizmeti olarak devreye girmiştir. Durak sayısını artırma çalışmalarımız da devam etmektedir. otobuste [at] gmail [dot] com adresiyle yolcuların dertleri dinlenmekte ve çözüme kavuşturulmaktadır.
Arkalara doğru ilerleyiniz. Düğmeye basmadan inmeye kalkmayınız. Yanınızda bozuk para taşıyınız. Ak-bil'inizi yanınızdan ayırmayınız. Otobüsteye yazınız. Otomatik kapı çarpmıyor sadece dokunuyor.
Çarşamba, Eylül 06, 2006
Metroda kardeş kavgası
Ankaray yolculukları genelde sessiz olur. Belki de bana hep öyle denk gelmiştir, bilmiyorum. Konuşacağınız varsa da sessizce konuşursunuz. Bu yüzden, iki kardeşin aralarında geçen muhabbete yakınlardaki herkes kulak misafiri olmuştu. Başta ben tabi.
Önceleri sakin sakin konuşurlarken, nasıl olduğunu hatırlayamadığım bir şekilde, ufaktan ufaktan tartışmaya başladılar. Tartışmanın boyutu kısa sürede 9-11 yaş arası kardeşlerde sıkça görülen (kardeşimle benden biliyorum) inatlaşma seviyesine ulaştı. İnatlaşmanın konusu 'inersin, inenmezsin'di. Abla kardeşine, böyle yapmaya devam ederse hemen şu durakta ineceğini söylüyor, kardeşi ise 'inemezsin kiii, inemezsin kiii' diye ablasını gaza getiriyordu. Maltepe durağına yaklaştığımızda abla ne kadar kararlı olduğunu göstermek için kalkıp kapının yanına gitti. Kardeşse hala aynı modda dalgaya devam ediyordu. Kendi kendine çok eğleniyordu yavrucak. Ama az sonra kapılar açılıp da ablası gerçekten de inince, yüzündeki ifadeyi görmeliydiniz. Ablanın bu kadar gaza geldiğine şaşıran biz yolcular, şimdi gözümüzü ayırmadan çocuğu izliyorduk. Önce bir süre şaşkın şaşkın kapıya baktı. Sonra aynı yüz ifadesiyle önüne bakmaya başladı. O kadar tatlıydı ki, hala gözümün önünde çocuğun yüzü.
Yolculardan biri dayanamadı, 'o kadar sinirlendirirsen ablanı olacağı buydu' dedi. Bir başkası da 'ee, nasıl buluşacaksınız şimdi, nerede ineceksin sen' diye sordu. Çocuğun cevabı herkesi telaşlandırdı, çok ısınmıştık bu tatlı velete:
"Ben bilmiyorum ki...Yani, nerede ineceğimizi bilmiyorum. Ablam biliyordu, ben bilmiyorum..." dedi ağlamaklı bir sesle.
Amanın! Ablaya bak. Şimdi herkes, ablanın aleyhinde, cık cıklıyordu. Sonra, bir kadın çocuğun yanına eğildi, bir şeyler sordu. O sırada Kızılay'a geldik. Onlarla beraber indik. Kadın, ablanın muhtemelen Kızılay'a geleceğini tahmin ediyordu ve o gelinceye kadar çocukla Kızılay durağında bekleyeceklerdi.
Sonrasında ne oldu bilmiyorum, ben beklemedim. Ama hala çok merak ediyorum ne olduğunu.
Taksi Hikayesi. Müzik.
Yağmur yağıyor.
Taksi durdurdum bir tane.
Durdu önümde.
Tek başımayken ön koltuğa binerim. Nedense arkaya oturduğumda adamların biraz bozulduğunu düşünüyorum. Zaten yanlarına oturunca ben konuşmasam bile konuşmaya başlıyorlar. Ama arka koltuktan sohbet açma çabalarımın hiçbirine henüz cevap gelmedi.
Bu ilginç gözlemimden sonra asıl hikayeme döneyim.
Ön kapıya uzandı elim. Kapı kilitliydi.
Kilitleri açtı. İlk defa kapıları kilitli bir taksiye rastladığımı hatırladım o anda.
Bindiğimde özel radyolardan biri çalıyordu. (Özel radyo tabiri 90'larda çok kullanılıyordu, bu aralar azaldı gibime geliyor veya sadece ben böyle düşünüyor da olabilirim.)
Hani radyolar geceleri disco yayınlarına geçerler ya. O anlardan birindeyiz. Müzik çalıyor. Yağmurun ne zamandan beri yağdığını sorararak sohbete başlıyorum. Güleryüzlü biri çıkıyor neyse ki şöför, her cümlesini güleryüzüyle kuruyor: "İki saattir yağıyor abi. Aralıklarla. Bazen artıyor, bazen azalıyor."
Buğulanan camları klimayı açarak karşılıyor. Ben ilk soruyu sorduktan sonra susarım genelde.
"Bu yeni taksiler iyi oldu valla. Eskiden Tofaş'ta elimizde bezle alıyorduk bu buğuyu. Şimdi açıyoruz klimayı, anında gidiyor buğu."
Cevabım, küçük bir gülümseme oluyor.
Yol boyunca radyo açık. Frekansı hiç değiştirmiyor. Hani şu zenci-kadın vokalli trance şarkıları gibi elektronik müzikler olur ya. Onlardan çalıyor. Neyse ki ses normal bir seviyede. Böylece kendimi amcasının Şahin'ini ödünç almış, arkadaşlarını toplamış, gece "kız avına" çıkmış bir grubun olduğu bir arabada hissetmiyorum.
İneceğim yere az kala, yani yaklaşık on beş dakika sonra, sohbetin bittiğini düşünerek yeni bir sohbet açıyor. Frekansı değiştiriyor ilk önce. "Yaa bu ne böyle gavurca müzik, ne anlıyorlar bu müzikten. Küfür mü ediyor, ne diyor belli değil." diyor gülerek. Ben onun bu cümleleri kendi keşfiymiş gibi söyleyerek gülmesine gülüyorum. Yabancı müziği duyunca "küfür mü ediyor" diye tepki veren ilk kişi kimdi acaba diye düşünüyorum. İlk söyleyişi çok komik olmuş olacak ki, günümüzde bu cümle hâlâ sarf ediliyor ve gülenler de oluyor demek ki. "İneklik Etme Taksi Tut" sözünü kimin söylediğini hâlâ bulamadım bu arada.
Gülümseyerek iniyorum taksiden. Yağmur karşılıyor beni. Değişen frekansa rağmen, hâlâ yabancı müzik yayını yapan bir radyonun çaldığını belirtmeme gerek var mı, bilmiyorum? Gecenin karanlığında kayboldu gitti bile. Neşeli şöfördü. İyi.
Cumartesi, Eylül 02, 2006
Otibis
Bir tanesi yeşil otobüstü. Bir tanesi mavi. Bir tanesi de kırmızı belediye otibislerindendi...
Hiçbirinde, hiçbir şey olmadı.!!!
Evet. Dün ve bugün otobüste hiçbir şey olmadı. Herkes yolu seyretti. Trafik akışkandı ve kimse konuşmadı. Hiçbir şey olmadı.
Valla.
Salı, Ağustos 29, 2006
Takı...
E:Günaydın, Altunizade'ye lütfen.
T:Günaydın efendim.
E:...... (güneş gözlüklerinin arkasında uyuklamaktadır)
T:Takı sever misiniz?!?
E:Efendim? ( küpelerim çok mu abartı olmuş acaba niye takı muhabbeti şimdi ne alaka sabah sabah?)
T:Takı hanımefendi, takı sever misiniz?
E:Eee...yani...tabi, şey...severim...(?)
T:Eşimin yaptığı takılara bir bakmak ister misiniz? (Arkaya bir siyah çanta uzatılır.)
E:Hmm...Aaa! Çok güzel şeylermiş , elinize sağlık eşinizin. (Pazardan almış eşim yapıyor diyor.Cumartesi günü Beşiktaş pazarı doluydu bu kolyelerle -bilekliklerle)
T:Efendim o elinizdeki bilmemne taşı, Brezilya'dan geliyor.Gramı şu kadar para.O kolye Metrocity'de aynısı 90 milyon.Telefonla resmini çektik, eşim evde aynısını yaptı efendimDökün hanfendicim çantayı koltuğun üstüne, rahat rahat bakın.Çantanın dibinde kristal kolyeler var.O da var, bu da var.
E:Yok dağıtmayalım ortalığı şimdi, birazdan inicem zaten.Siz arkaya dönmeseniz...
E:Hah, burdan sağa gireceğiz.Veya girmeyin siz hiç, ben sokağın başında ineyim.
T:Abla almıyo musun hiçbişey?
E:Eee..şey..ay sonu...para..pul..hık mık...( bir şeye benzemiyor ki senin hatunun takıları, ya da en azından ben beğenemedim)
T:Abla boşuna mı girdim ben bu trafiğe?
E:Ne trafiği yaw?15 dakikada Beşiktaş'tan Altunizade'ye geldik?
T:Abla almayacağını bilsem durmazdım.