Sabah sabah otobüsler de küçük çocukları görmek pek zordur. Ya onca kalabalığın arasında pek göze çarpmazlar ya da annesinin kucağında uykusuna kaldığı yerden devam ederler.
Neyse ki, güneşli bir gün rastladım bir tanesine. Tamam yine annesi vardır, evet kucakta gidiyordu. Ama bu sefer güneş de onunla birlikte gidiyordu. Gözlerine gelen ışığı eliyle kovuyordu. Annesine şunu dediğini duydum:
- Anne, gözüme güneş kaçıyor!
Aynı serzenişte bulunmama gerek kalmamıştı. İçimden geçenleri işte böylesine güzel anlatıyordu. Gözlerimizde hala çapaklar dolaşıyordu, göz kapaklarımız yine kapanmak istiyordu. Ağzımızı kocaman açıp şöyle güzelce esnesek ne olurdu? Derken, bir cevap duyuldu:
- Herkes gibi Güneş'de uyanmış. Herkes gibi herkese gülümsüyor.
Bu cevabı güneşten almışız gibi mutluyduk. Artık gözlerimiz kendiliğinden açılabilirdi. Gülümseyebilirdik.
Zaten öyle de oldu.
[resim: art.crazed]
