Müzik dinliyordum teyze, yanlış anlama

Eğer yanımda bana eşlik edecek herhangi biri yok ise kulaklarım müziksiz dışarı çıkmaz. Severek dinlediğim müzikleri topladığım o alet kulağıma tepkisiz kalamadığım tınıları fısıldar. Bu benim ve kulaklarım için yüksek sesli bir müzik resitali olsa da, dış dünya bunu gerçekten de bir fısıldama olarak algılar.

Bilgisayarımda, monitör önünde baterist ya da solist taklidi yapmama neden olacak kadar zevk alarak dinlediğim parçalara cadde ortasında ya da otobüste denk gelince kısıltılı bir alana sıkışmış gibi hissederim. Bu halim dış dünya tarafından da farkedilir hale gelince de işler karışır.

Tempo tutmak için kıpırdamaya başlayan ayaklarımı huysuz bir atı dizginlemeye çalışan seyis misali sakinleştirmeye çalışırım. Önce sıkıca tutar, sonra usulca okşarım, ki dinginleşsinler.

Uyuklamaya başladığı için başı öne düşen ve ardından başın fazlaca hızlı düşmesi nedeniyle uyanıp şaşkın ördek misali etrafa bakan amcaları izlemeye çalışırım ki, kendi başım onlara benzemesin. Çünkü tempoya uymak için emme basma tulumba taklidi yapmaya o kadar hazırdır ki o anda...

Başımın ardından sol elimin işaret parmağı isyana kalkar. Kalkar, iner. Kalkar, iner. Arada bateri ataklarını taklit edercesine baş parmağım da yardıma koşar. Karşımda oturan, çantasını elleriyle birlikte böğrüne monte etmişler de, zorla kendine sarılmak zorunda kalmış gibi görünen başörtülü teyzenin kıpır kıpır olan elimi çekingen gözlerle izlediğini görünce, sağ elim hemen solunun üzerine atlar. Kamufle görevi başarıyla yerine getirilmiştir. Ama sağ direnmekte, hala kamuflaşın içerisinde kımıl kımıl oynamaktadır. Dikilen gözlerin sayısının azalması ona bu kadarcık bir musamaha göstermemi sağlar.

Nakaratın en sevdiğim kısmı gelir ve solistle birlikte haykırmak için çoşkun bir şelale oluşur içimde. Çoğu zaman dışarıdan görünmeden kuruturum o şelaleyi ama bazen, ağzına kadar dolu sürahide taşınan su gibidir içimdeki. Her ne kadar "Dur, dökeceksin" diyerek yavaşlamaya çalışsam da bir şekilde çalkalanarak yere dökülür; melodik bir "Aaaaa ha aaaa hey" şeklinde. Otobüsteki tüm popülasyonun baş kısmının birden bana doğru dönmesi, yere dökülen su nedeniyle ıslandıklarının sinyalini verir bana. Bu yüzden hemen elim koşa koşa gidip ağzımı kapatır, başım, biraz önce evin en değerli cam aksesuarını kırmış çocuk gibi öne eğilir.

Bünyemin girdiği bu garip koşullar nedeniyle, gözlerinin ucuyla bana bakan teyzelerin, amcaların "Sara hastası mı acaba?", "Sapıktır, sapık!" benzeri konuşmalarını algılamaya çalışırım ağızlarını okuyarak. En kötüsü de, tam otobüsten inerken parça arası sessizliğe denk gelir, "Deli deli... Aman yarabbi, maazallah" benzeri şeyler duyarak inerim.

Otobüs hızla gitmek için hareketlenmişken aklıma "Kulağımdaki kulaklığı göstereyim de benim müzik dinlediğim için şekilden şekile girdiğimi, deli olmadığımı anlasınlar" fikri gelir. İyice tartılmadan gerçekleştirdiğim bu eylemin sonuçları daha kötü olur, bir adet havada ampul çevirme hareketi alırım teyzeden. Geri dönüp, indiğim durağa baktığımda da benzer bakışlar gelir. E pek tabi normal. Hızla kalkıp gitmekte olan bir otobüse kulağını gösteren biri hakkında ne düşünürsünüz ki?

Son olarak içimden, keşke o teyzenin telefon numarasını edinebilsem de durumun iç yüzünü açıklasam diye iç geçiririm.

Merak ediyorum, "Merhaba Teyzecim. Ben bugün Taksim'e gittiğiniz otobüsteki, havada ampül çevirerek 'deli deli' işareti yaptığınız çocuğum. Aslında ben deli değilim, müzik dinliyordum, yanlış anlamayın" benzeri bir girişle karşılaşan teyzenin tepkisi ne olur acaba? Bildiği herhangi bir akıl hastalıkları hastanesi telefonu yoktur inşallah.

Not: "Neymiş yahu bu seni garip hallere sokan müzikler" diyenlere yemeklerden önce üç tatlı kaşığı şurup tavsiye ederim. Öksürüğe iyi geliyor.