Durak? Yok yok, biz en iyisi durmayak! (Otobüs Hikayesi)

Sene 1997...
Lise son sınıftayım...
Cumartesi, Pazar karga pisliğini yemeden kalkıp dersaneye gidiyorum.
Nerede miyim?
İzmir...
Narlıdere'de oturuyoruz. Dersane Alsancak'ta...

Bir Pazar sabahı...
Bir önceki gün dersaneden dönmüş, yine her zamanki gibi Kantar Durağı'nda inmiş, evime gelmişim. O sabah da kalkıp, yine Kantar Durağı'ndan otobüse binip, dersaneye gideceğim.

Evden çıktım... Durağa yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm... Yorgun ve uykulu gözlerim daha tam açılmamış, uyku şişkinliğini üzerinden atamamış. Durağa geldim esneye esneye...

Bekliyorum... Bu arada, yanımdan, sağımdan, solumdan insanlar geçiyorlar ve bana tuhaf tuhaf bakıyorlar... Anlam veremiyorum.

Aaa, işte! O karşıdan gelen benim otobüsüm değil mi? Elimi kaldırıyorum durdurmak için, ama nafile! Hızla geçip gidiyor. Ben yine anlam veremiyorum. Arkasından bildiğim bütün küfürleri sayıp, beklemeye devam ediyorum.

Bahar gelmiş... Şubat ayında olmamıza rağmen...
İzmir'de böyledir işte... Baharı daha Şubat ayında karşılarsınız. Hava sararır sanki birden...

O sabah da sarıydı hava...
Kafamı kaldırdım, gökyüzüne bakıp, güneşe bir selam çakayım dedim...
Aaa, o da ne???
Kantar Durağı?
Eee?
Kantar Durağı nerede?
Etrafıma baktım, durak yok!
Allah Allaaaah! Daha dün akşam buradaydı!

Hemen o sırada yanımdan geçmekte olan adama sordum: "Afedersiniz Kantar Durağı nerede? Buradaydı dün akşam..."
Adam, ben buranın yabancısıyım dercesine başını iki yana salladı.
Off! Al başına belayı!

Hemen Can Taksi'ye gittim. Onlar biliyorlardır belki...
- Memet Abi! Yahu bu Kantar Durağı nereye gitti? Daha dün akşam buradaydı!
- Hehehe! Dün akşam o durağı az ileriye taşıdılar.
- ???

Evet, Kantar Durağı bir gece yarısı operasyonuyla taşınmıştı. Belediyemiz yine müthiş bir hizmete imza atmış, eski yerinde mutsuz olan ve tabii çevresindekileri de mutsuz eden durağımızı, yeni, sıcak yuvasına kavuşturmuştu... Ellerine sağlıktı, ilk ders kaçmıştı ve sabah sabah hayretten hayrete koşulmuştu.

Bravoydu!