Bir otobüsün günlüğü (1) Bak Ben Blog Filan Yazdım

(resim 1)

- merhaba. adım otobüs. kırmızıyı severim. macaristan doğumluyum. çok gürültü yapıp yolcuların kafalarını şişiririm. en büyük hayalim bir uçak ile seyahat etmek. neyse neyse, artık bundan böyle ben de blog yazmaya başladım. diğer arkadaşlarımı da ikna ederim. istemezlerse canları bilirler. artık onlardan da zamanla bahsederim. şimdi değil.


- çok yaşlandım, biliyorum. eskisinden daha çok terlemeye başladım. su koyuveriyorum. sonra su alıveriyorum.


- bazen hiçbir durakta durmayıp, kendi yolumu bulmak istiyorum. bunun için "özgür kız" cesareti arıyorum. bulamıyorum.


- farlarım hep yansın istiyorum. evet evet, gündüzleri de yansın. beni hep neşeli gösteriyorlar.



- bugün tekerleklerimi tekmeleyen iki velet gördüm. ikisi de on yaşında ya vardı ya yoktu. üstleri başları ya vardı ya yoktu. gözlerindeki parlaklık ya vardı, ya yoktu. yok yok, onlar her ikisinde de vardı. böylesine umutlu başka gözler belki de yoktu. bu gözlerin sahipleri unutulacak gibi değildi. unutmamıştım ben de. hem sonra kışın kartopu atan çocuklardı bunlar biliyorum. o günlerde arkadaş olmalıydık. otoyolda ilerlerken onca araç arasından beni fark ettikleri için teşekkür bile etmeliydim, ne desem azdı. ama bunları o zaman diyememiştim, kaçmışlardı. işte fırsatı yakalamıştım. çocuklara selam verip, varsa hatırlarını soracaktım.sordum da.

- seviyor musunuz tekerleklerimi –dedim.
– evet be abi, hem de çok –dedi küçük olanı.
– tabi seversiniz –dedim, küçükken az oynamamışsınızdır.
– yok be abi –dedi, bizim öyle çok oyuncağımız yoktu.
– olsun be –dedim. isterseniz benimle oynayın şimdi.
– yok –dediler. işimiz gücümüz var bizim, sonra ellerimizde soğuk sular var, sonra sıcak hava var, gidelim biz.

onları biraz olsun sevindirebilirdim:
– peki –dedim. atlayın o zaman. bendensiniz.
– su alsana be –abi dediler.
– tamam be –dedim.

hem su aldım, hem de ikisinin gözlerindeki ışığı. ikincisine daha çok sevindim, evet.