Geçen hafta, iş çıkış saatinden bayağı bir sonra durağa geldim. Bir kız oturuyor sadece. Ayakta dikilmeye karar verdim, çevredeki durakların çoğu boş. O sırada bir çocuk yaklaştı durağa. Oturdu.
Ben de durağın etrafında biraz yürüyüş yapayım diye dolanmaya başladım. Çocuk bir sigara çıkardı cebinden. Yaktı ve paketi yere attı. (Hani etrafta kimse yok ya. Daha rahat atıyor yere.)
Benim ona baktığımı fark etmedi tabii ki. Ben de "dur bir deneme yapayım" dedim ve yanına yaklaşıp yeri göstererek "paket düştü cebinden" dedim. Ters ters suratıma baktı (bunu bekliyordum), "biliyorum, boş paket o. Ben attım zaten" dedi (bunu da bekliyordum) sonra yerden alır diye bekledim ama hiç oralı olmadı (bunu da bekliyordum) sonra da otobüs gelene kadar ters ters etrafına bakarak oturdu (bunu da bekliyordum). "Benle aynı otobüse mi binecek şimdi" diye düşünürken, öteki hattın otobüsü geldi ve yerinden kalkıp o otobüse bindi.
"İyi," dedim "aynı otobüse binmediğimiz için memnun oldum" diye geçirdim içimden.
Böyle bir düşünceye kapılacağımı beklemiyordum tabii. Oraları temizleyen çöpçü ise böyle bir paketle karşılaşacağını bekliyordur herhalde.
Bekledim.
Otobüs geldi.
Bindim.
Gittim.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Beklentilerin sonuç alması kadar güzel bir şey yoktur. Bunu bekliyor muydunuz?
Otobüs durağında, otobüs de beklenir, her şey de beklenir. Vay bee.
Yorum Gönder