Bundan çok değil 2 sene önce, bundan 2 önceki işimdeyken, evden işe gitmek için taksiye bindim. Çok çok 7-8 dakika sürecek bir mesafeydi. Taksici beni Beşiktaş sahil yolundan aldı, Akaretler yokuşuna bıraktı. Bu süre zarfında geçen olaylara gelirsek..
Taksiciyi gözyaşları içinde görünce tabiki her normal insanın yapacağı gibi iyi misiniz beyfendi herşey yolunda mı diye sordum. Adamcağız kızının lösemi olduğunu, Ortaköy'deki Pfizer ilaç şirketinden az önce çıktığını ve kızının yaşaması için bir gün içinde alması gereken bir ilaç olduğunu ve artık hiç parası kalmadığı için ilacı alamadan çıktığını söyledi. Para isteyecek kimsesinin kalmadığını ve hastaneye gitmeye cesaretinin olmadığını söylüyordu. O yaştaki bir adamı ağlarken çok görmemiştim, olay tümüyle çok üzücüyüdü. Adama ilacın fiyatını sordum, beni ne zengin ne de fakir yapacak bir paraydı, maaşımı da yeni almıştım, taksiden inerken adama bir dakika beklemesini söyledim ve bankadan parayı çektim, verdim. Benim zengin olmadığım belliydi, adam gerçekten şok olmuştu, bakışları bir değişmişti, sanki pişmanlığa benzer bir bulut geçiyordu gözlerinden, neyse çok teşekkür etti ve hızlıca ayrıldı. Bu arada ben yolda adama kızının hangi hastanede olduğunu ve adını soyadını falan sormuştum.
Ofise çıkınca hastaneye telefon açtım ve böyle bir hastanın olmadığını öğrendim. Üzüldüğüm gerçekten yardıma ihtiyacı olan bir sürü insan vardı ve ben salak gibi doğru yere yardım edememiştim, ama bunu o sırada bilemezdim tabi. Yine de bir tebessüm belirdi yüzümde, elimde adı soyadı yazan kız ölmek üzere olan küçük bir kız değildi, öyle bir kız yoktu.