Yılın Minibüsçüsü

Gece saat nerede ise iki sularında, Avcılar'a dönmek için minibüs gelir mi yoksa taksi ile mi dönerim diye bakınırken birden arka arkaya üç tane Avcılar-Topkapı minibüsünün geldiğini gördüm. En boş olana atlayıp, boş olan ön koltuğa kuruldum ki hiç beklemediğim bir sürpriz idi.

Ancak nedense üç tane olunca o kadar ağır gidiyorlar ve nerede ise her durakta beklemelerinde sıkıldığımdan rahatsız olduğumu belirtmek için sordum:

- Nasıl oldu da bu saatte üç tane arka arkaya minibüs var.
- Son araçlar bunlar, abi.

Ancak bir başka şey dikkatimi çekti. Kapı sürekli açık iken birisi inmek için ayağa kalktığı zaman minibüsçü hemen kapıyı kapatıyor ve tam durmadan da açmıyordu.

Böyle bir olaya ilk defa farkına varıyordum. Daha önceleri minibüsçülerin durağa gelmeden kapıları açmalarında çok rahatsız olduğumdan arkama dönerek iyice baktım.

Bir süre sonra Avcılar'a geldik ve köşede inmek istediğimi söylediğimde, minibüsçü şöyle dedi:

- Abi, kusura bakma. Gece gece geç bıraktık. Araç benim değil. Aslında okul servisi işletiyorum ama evi boya yaptırdığımdan geceleri biraz çalışıyorum. Son araçlar olduğumuzdan da müşteri kaçırmak istemedik.

Teşekkür ederek indim. Açıklama yapmasını beklemiyordum. Hatta bir minibüsçünün özür dilemesini hiç bekleyemezdim.

Apartman kapısını açarken bir an durdum. Farkına vardım ki okul servisi olarak çalışmanın sonucu ile tam durmadan kapıyı açmıyordu.

Eve biraz geç girmiş olsam da o adamın "yılın minibüsçüsü" olmasını diledim. Hem de minibüsçü olmamasına rağmen...