Otobüslerde dikkatimi çeken bir şey var. Genellikle ilkokul yaşında ve biraz daha küçük kız çocukları otobüsteki genç kızları izliyorlar. Hani “rol model” denilen şey yani. Ben de o küçük çocukların hangi tip kızları incelediklerini inceliyorum. Şimdiye kadar hep “aile ablası” modelindeki kızları incelediklerini gördüm. Belirli bir yaşın üstündeki kızları incelemiyorlar. Yani benim yaşıtım olan kızlara bakmıyorlar bile. Onların ilgi alanı daha çok üniversite çağında ve lisenin son yıllarını yaşayan ablaları. Bağıra çağıra konuşan ve “kız grubu” halinde gezen kızlardan ziyade otobüste tek başına oturan (kitap okuyan veya telefonda konuşan) kızları takip ediyorlar. Hatta yanında erkek arkadaşı olan kızlarla fazla ilgilenmediklerini düşündürtecek kadar gözlem de var elimde. Bunun bir sebebi de o yaştaki küçük kızların henüz “erkek” tanımı ile algısı arasındaki fark olabilir. Çok değil, beş-altı sene sonra onların da algısı ve tanımlaması ablalarınınkinin aynısı oluyor.
Enteresan değil mi?
Bir şey daha var. Erkek çocuklar ise ne kızlara ne de hemcinslerine bakıyorlar. Belki de erkek çocuklar rol modeli gözlemlerini otobüste yapmıyorlar. Enteresan. Halbuki kız çocukları bunu otobüste de yapmaktan çekinmiyorlar. Daha dün, 5 yaşında bir kızın durakta başlayıp yol boyu devam eden “abla gözlemine” şahit oldum. Dışardan görüntümüz şu idi: Gözlemlenen kız olayın farkında değildi (canı sıkkın gibi duran, daha çok yere bakan bir kızdı - yaşı en fazla 19’dur herhalde), küçük kız ise sabit bakışlarla baştan aşağı “ablasını” gözlemliyordu ve ben de küçük kızın nasıl gözlem yaptığını gözlemliyordum. Sonradan fark ettim, küçük kızın annesinin kucağında bulunan 1 yaş civarındaki erkek kardeşi de beni gözlemliyordu. Annesi fark etti ve “abi o, abi” diyerek beni küçük çocuğa tarif etti. Enteresan sahneydi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder